‘Ik ben een beleefd mens. Echt. Maar bij het uitdelen van geduld stond ik niet vooraan’

“Dat heb je al eens verteld.”

Zou dat zinnetje wel in een mannenbrein landen? Ik vraag het me af. We zitten aan tafel en Jan vertelt over een voorval dat we allebei meemaakten. Het was een nogal uitgebreid voorval, hij is nog maar aan het begin van het verhaal en ik kan aan hem horen dat hij het tot in het detail gaat uitkauwen. Ik ben een beleefd mens. Echt. Maar bij het uitdelen van geduld stond ik niet vooraan. Dus ik zeg nog maar een keer: “Ja. Dat heb je al een keer verteld.”

Zonde van de tijd

Jan gaat onversaagd door. We zijn nog maar op een kwart van de hele onzalige anekdote en ik besef dat ik hier nog minstens tien minuten naar moet luisteren zonder iets nieuws te horen. Zonde van mijn tijd.

“Jan, dit heb je echt al duizend keer verteld, hè? Dus als er geen andere wending in het verhaal te verwachten is, houd er dan mee op!” Ik zeg het met een glimlach. Nog wel. Aan de rand van die glimlach duikt iets grimmigs op. Iets van: ik vind het nu nog grappig, maar als je doorgaat, dan begin ik te slaan.

“Ik weet nog goed dat er toen....” Jan is niet van zijn stuk te brengen. Hij emmert door. En als er nu mensen aan tafel zaten die dat verhaal nog nooit hadden gehoord, dan zou ik het snappen. Dan was het misschien ook nog wel een aardig verhaal. Maar die mensen zitten er niet. Ik zit er. En ik was erbij toen het gebeurde.

Onthutste blik

“Jan. Ik woonde hier toen ook. Ik was erbij. Weet je nog? Kap ermee.”

Dat helpt. Hij stopt en kijkt me onthutst aan. Gekwetst zelfs. Diep geraakt. En hij zegt: “Weet je hoe vaak jij iets voor de zoveelste keer vertelt? Weet je dat? En zeg ik daar ooit iets van? Nou? Nee. Daar zeg ik niks van. Ik luister gewoon naar je.”

We zitten even stil tegenover elkaar. Ik bekijk hem kritisch. Is hij echt boos? Of erger nog, verdrietig? Ik heb iets goed te maken. Want eerlijk is eerlijk: er zijn vertelmomenten zat waarop ik bedenk dat ik me niet kan voorstellen dat ik dit niet eerder heb verteld!

Verzonnen details

Dus ik zeg: “Dan had ik graag dat je daar iets van zei. Maar uit het feit dat je dat nooit doet, maak ik op dat je benieuwd bent hoe het verhaal afwijkt van het vorige. Hoe ik er ineens details bij vertel die je niet eerder hoorde. Misschien wel omdat ik ze ter plekke verzin. Dat weet je natuurlijk niet.” Jan grijnst. Ik vervolg: “En zeg nou eerlijk: hoe groot is de kans dat jij dit verhaal halverwege een andere draai geeft? Er iets bij verzint? Nou?” Hij lacht. Een beetje. Hij zegt: “Laten we maar afruimen. Wil jij ook koffie?”

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.