Iemand zei iets. Iemand keek moeilijk. En dat alles vertaal ik in een afwijzing

“Ik denk niet dat ze me erbij willen hebben,” zeg ik tegen Jan. “Hoe kom je daar nu bij?” vraagt hij verbaasd. Daar heb ik dan een theorie bij. Iemand zei iets. Iemand keek moeilijk. Er was ineens een opmerking waarvan ik dacht: wat bedoelen ze daar nu mee? En dat alles vertaal ik in een afwijzing.
Mijn Jan is een man. Zo’n onverstoorbaar zelfbewust geval met een snor en een bril. Hij kan me uitdrukkingloos aankijken, terwijl ik hardop alle onzin die ik in mijn hoofd heb gehaald, vermaal tot aarzelende zinnen die altijd maar tot één heldere conclusie leiden: ik maak me druk om niks.

Vaak afgewezen

Ik voel me vaak afgewezen. Zomaar. Voorbeeld. Buurvrouw Riet en ik fietsen lang samen naar de sportschool. Ik krijg last van mijn heup en sport een tijd niet meer, dus Riet verzamelt in no time een fietsclub van een paar man die gezamenlijk naar de sportschool peddelt. Als ik bedenk dat ik weer wil aanhaken, zegt Riet: “Ik ga met de fietsclub.” Zou ik dan zeggen: ‘Dan fiets ik mee,’ is alles opgelost. Maar dat zeg ik niet. En Riet zegt niet dat ik gewoon mee moet fietsen, want die vindt dat waarschijnlijk zó vanzelfsprekend, dat ze niet kan bedenken dat ze dat ooit zou moeten zeggen. Dus ik weet het allemaal wel. Maar het zit diep.

Onverwachte uitnodiging

Ik voel ook vaak een afwijzing naderen als er geen enkele aanleiding toe is. Als ik bijvoorbeeld een uitnodiging krijg die ik niet verwacht. En er niet direct een duidelijke agenda is. Voorbeeld? Een hoofdredacteur nodigt me uit voor een koffietje. Wat een drama. Die gaat me vast vertellen niet langer van mijn diensten gebruik te willen maken. Ik val in de drie dagen voor dat koffietje vijf kilo af en zie grijs. Maar uiteindelijk is het alleen maar een gezellige ontmoeting en krijg ik er een enorme punt appeltaart bij.

Benijdenswaardig, zelfbewust mens

Waar komt dat vandaan? Dat diepe gevoel dat je niks waard bent. Dat zich vormt als je nog heel jong bent en lang doorsluimert, terwijl je er hard tegen vecht en heel erg je best doet. Maar waar je soms over droomt. Dan val je. En je wordt wakker vlak voordat je de grond raakt.

Het wordt minder naarmate ik ouder word. Iets. Maar zo’n benijdenswaardig, onaantastbaar, zelfbewust mens? Dat word ik natuurlijk nooit. Ik kan er wel eentje spelen. Ja, als ik daar nu over nadenk: ik word steeds beter in toneelspel. Ik kan er eentje nadoen. Dat is natuurlijk ook wat waard.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.