‘Het leven wordt er niet eenvoudiger op met die twee agenda’s’

Twee agenda’s synchroniseren

Ik neem me geregeld voor die twee agenda’s even te synchroniseren. Zo moeilijk is dat niet. Maar omdat ik dat dan ook weer vergeet en het veel te weinig doe, kom ik allerlei afspraken tegen die elkaar in de weg zitten. Zó veel, dat ik er echt voor moet gaan zitten om al die knopen te ontwarren. Dat doe ik dan aan mijn bureau met de telefoonagenda én de papieren agenda bij de hand. Het leven wordt er niet eenvoudiger op met die twee agenda’s.

De oplossing lijkt simpel: noteer alles in één agenda. Gewoon in je telefoon. Die heb je altijd bij je. Klaar. Maar er is iets diep in mij wat daartegen in opstand komt. Wat is het? Wat zit daar zo hardnekkig de vooruitgang te saboteren?

Voorpret in plaats van buikpijn

Ik wil eigenlijk simpelweg graag zien hoe mijn week zich opbouwt. Hoe ik met grote letters een belangrijke afspraak noteerde die ik later moest schrappen omdat er iets veel belangrijkers gebeurde. In mijn leven of in dat van de ander. Ik wil, als ik snel kijk hoe laat ik naar de tandarts moet, in één oogopslag zien dat kleindochter Sofie over twee dagen komt logeren en dat we die avond naar het toneelstuk Lampje gaan in de schouwburg. Dan heb ik voorpret in plaats van buikpijn. En dat overzicht heb ik niet in mijn telefoon.

Lees ook: Marjan: ‘In ons huis is de wifi-ontvangst het allerberoerdst van het hele land’

Ik houd van de groei van geschreven tekst. Ik heb sinds mijn achttiende een adresboek. Het heeft een harde cover, grijsgewolkt, met aan de rand van die schulpjes met het alfabet. Als je het openslaat, zie je een heel leven aan adressen en telefoonnummers. Bij sommige nummers kwam er op een goed moment een cijfer voor. Mensen verhuisden. Die haalde ik door en dan zette ik het nieuwe adres erbij. Soms op een andere pagina, met een grote pijl ernaartoe. De doden staan erin, met kruisjes achter hun namen. Ze wonen al lang niet meer op hun adres, maar ze wonen wel zo lang ik leef in mijn adresboek. Hadden ze in mijn telefoon gestaan, dan had ik vast nooit meer stilgestaan bij het feit dat zij eens in mijn leven waren.

Liever langzaam

Ik wil het liever langzaam. Aandachtig. Zoals je een vers schrijft op een vel papier en dan veel later opmerkt dat die ene zin, die je na vijf minuten al doorkraste, de briljantste is van allemaal. In mij schuilt een dichter. Hij blijft alleen nog even verstopt. Ik moet eerst naar de kapper.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.