Het leven is geen recht lijntje. Alles hernieuwt zich. Alles zet voort

Dit is een prachtige begraafplaats. Het toegangspad kronkelt door de duinen en iedereen die er loopt, knikt me toe. Ik knik terug. Op deze plek zijn we voor even verbonden. Dat snap je meteen. We weten niet wie de ander is, maar we hebben iemand gemeenschappelijk. En die brengen we vandaag weg. Voor mij is het de ex-schoonvader van mijn neefje. Ver genoeg weg om veel blije gedachten toe te laten op mijn weg naar de kleine aula. Zoals: o, ze hebben hier ook een natuurbegraafplaats! Dat vind ik mooi. Veertig jaar rustig composteren met een schijf van een boomstam op jouw plekje. Terug naar de natuur. En ze hebben een buitenaula! Dat is ook heerlijk. Vooral als het lekker weer is. Zodat je kleinkinderen mogen rondrennen en bellen kunnen blazen.

Hechte familieroedel

Vandaag is er regen voorspeld en het is ijzig koud. Dus we gaan naar binnen. Neef is speciaal voor me. Kind van mijn overleden zus. Hij is verdrietig. Daar is ook zijn dochtertje. En haar mama met een nieuw gezin. Maar mijn neef blijft bij de familie horen. Mede dankzij die fantastische ex-schoonpa in de kist. Hij maakte er met zijn vrouw en zijn drie dochters een hechte familieroedel van, die hij omvatte met beide armen. Zijn armen waren lang genoeg voor de binnencirkel, de buitencirkel en ver daarbuiten. Dat vertaalt zich in een bomvolle aula.

“Ik dacht: als ik het niet red, gaan mijn zussen wel naast me staan,” huilt de jongste. Ze heeft een zoon van twintig dagen oud. Hij is mee. In de wagen. Robin Peter. De tweede naam kreeg hij van zijn opa. Daar was opa Peter stil van en dat was-ie niet zo gauw. Die twee zussen staan er natuurlijk meteen. Als de jongste zus zich heeft herpakt, gaan ze weer zitten. Wij kijken toe en zuchten ervan. Zo veel liefde. In een ruime kring om het graf zijn we even stil. Om Peter te herdenken.

Het leven is geen recht lijntje

Ik ben lang bang geweest voor de dood. Zeker als kind. Na mijn puberteit accepteerde ik sterfelijkheid in de wetenschap dat er mooie gedichten door ontstaan. ‘Denkend aan de dood kan ik niet slapen, en niet slapend denk ik aan de dood,’ dichtte J.C. Bloem. Inmiddels besef ik dat het leven geen recht lijntje is. Zo van: geboren worden, leven en dan worden afgekapt naar eeuwig dood. Leven is een kringloop van geboren worden en sterven. Alles hernieuwt zich. Alles zet voort.

Ook opa Peter zit in die kringloop. Want kleinzoon Peter is niet stil. Die laat zich horen. Hij krijst met alle kracht van zijn kleine longen. De regenwolken vluchten ervan en de zon breekt door. En iedereen in die grote kring rond dat graf is er een paar minuten met een brede glimlach stil van.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.