‘Er zijn van die dagen vol onvriendelijke mensen. Mensen van wie ik denk: die heeft last van een likdoorn of beklemde aambei’

“Ik heb geen idee waar de leuke mensen zijn gebleven,” zegt mijn dochter. Er glinstert iets van vertwijfeling in haar ogen. Ze had een akelige dag, die dochter. Na afloop kwam ze bij mij langs. Kopje thee, dikke knuffel. Alles goed, liefie?

Nee, niet dus.

Scherp als een slagersmes

Ik krijg een lange versie. Tenminste, dat vermoed ik. Want er wil maar geen eind aan komen. Ze beschrijft de ene aanvaring na de andere. Als ze dat aan de telefoon doet, kan ik mijn aandacht nog een beetje laten dwalen. Even naar de keuken voor koffie. Of het geluid van de televisie uitzetten en Netflix afstruinen naar een lekkere serie. Maar dat kan nu niet. Ze zit tegenover me aan de tuintafel en ze is zo scherp als een slagersmes.

“Je luistert toch wel, hè?” vlijmt ze, zodra ik even mijn ogen laat afdwalen naar de overkant, waar een schaap ‘Nee’ zegt.

“Ja, natuurlijk luister ik. Maar dat schaap zegt ‘Nee’. Hoorde je dat? De rest van de kudde blaat, maar deze zegt de hele tijd: ‘Nee!’ Het is echt een fenomeen.”

“Jemig, ma!”

“Ik luister. Ik was alleen even afgeleid. Dat komt, dat schaap, dat heeft zo’n apart geluid! En ik was blij dat jij dat nu ook hoorde. Vertel verder.”

Massa's onvriendelijke mensen

Ze verdient die ruimte ook om even lekker alles hardop weg te zuchten. En ik begrijp het best. Er zijn van die dagen dat je massa’s onvriendelijke mensen tegenkomt: die je niet aankijken, je toesnauwen en over je heen walsen. Mensen van wie ik meteen denk: o, die heeft last van een gemene likdoorn. Of van een beklemde aambei. Dan bekijk ik ze op slag met innig medelijden. Als iemand achter me op een B-weg met zijn lichten flitst en even later met 100 passeert, terwijl je er maar 60 mag, denk ik: arme man. Zijn moeder ligt waarschijnlijk terminaal in het ziekenhuis. Of zijn vrouw moet heel ingewikkeld bevallen van een meerling met stuitliggingen en navelstrengvariaties. Ik heb dus in mijn leven voldoende compassie gekweekt om met nare mensen om te gaan.

Even wandelen

“We moeten even wandelen,” besluit ik. Ze sjokt mee. Over de dijk langs de schapen. Daar komt Tiny aan. Zomaar zonder hondje.

“Prul is dood,” zegt Tiny. “Toch nog zeventien geworden.” Ze laat met trillende vingers het roze halsbandje zien, dat nu doelloos in haar jaszak zit. Ze haalt haar schouders op. “Nou ja, ik wist het, hè? Ze was al veertien toen ik haar ophaalde. Ik gunde die lieve dame een mooie ouwe dag. Ik was erop voorbereid. En toch loop ik hier te janken. Stom is dat.”

“Neeeeee,” zegt het schaap.

Dochter stapt even later opgelucht in haar auto. Ze zegt: “Ik ben blij dat ik nu weet waar de leuke mensen lopen.”

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.