De meiden krijgen de slappe lach als ik Waarheen, waarvoor op mijn uitvaartspeellijst zet

Nu de dagen korter worden, begin ik steeds meer op te ruimen. Ik laat oude brieven door mijn handen gaan. Ga ik die mensen ooit nog ontmoeten in dit leven? Waarschijnlijk niet. Weg ermee. De kachel in. Het voelt goed, dat opruimen. En ik doe het liever zelf, dan dat ik het straks mijn kinderen laat doen.

Schemerlamp in het testament

Dat is een goed idee, vond ook de notaris bij wie we onze testamenten tekenden. “Je kunt het maar beter geregeld hebben,” zei hij. “U kunt aan de balie pinnen.”

Als je eenmaal zo’n testament hebt, met legaten voor de kleinkinderen en duidelijke instructies hoe je tussentijds inlegvellen kunt maken waarin je je mooiste schemerlamp nalaat aan je leukste achternicht, regel je ook de rest.

Dus ik ruim op.

En we luisteren een hele zondagochtend naar uitvaartmuzieklijsten op Spotify. We worden er nog vrolijk van ook. Want zeker weten dat de meiden een aanval van de slappe lach krijgen als ik Waarheen, waarvoor op mijn speellijst zet. Maar wat prachtig is Lost van Anouk. Ik houd van haar stem. Toch, is die tekst niet te erg? Woorden krijgen een andere lading op momenten die ertoe doen. Misschien moet ik dat een beetje vermijden.

Moorddadige gedachten

We blokkeren een hele dag in de agenda om een overzicht te maken van alle inlogcodes en wachtwoorden om toegang te krijgen tot telefoons, computers, Facebook, Instagram, Twitter, bankrekeningen en nog veel meer. Reuzenuttig. Maar wat een enorme klus.

“Jij eerst,” zegt Jan snel.

“Nee, jij,” zeg ik. “Statistisch gezien ga jij eerst.”

Voor wie er nog aan moet beginnen: het is net zo erg als samen behangen. We zijn vaak weggelopen voor alweer een kop koffie, omdat we de zoveelste melding kregen dat inlogcode en wachtwoord niet overeenkwamen en we een nieuw wachtwoord moesten instellen. Er waren momenten dat ik vermoedde dat onze testamenten al binnen een week voorgelezen zouden gaan worden. Je krijgt moorddadige gedachten van zo’n project. Maar we haalden het. Levend en wel.

Dagboeken verbranden

Uit pure opluchting besloten we meteen de tekst voor de rouwkaart te verzinnen. Alles in het kader van: nu we toch bezig zijn.

“We nemen afscheid van Marjan. Ze was een leuk mens,” open ik. Jan maakt hem af: “Maar wel een beetje ongeduldig.”

Ik loop naar de kast en pak mijn oude dagboeken. Ik ben klaar met die man. En klaar met die kaart. Ik ga mijn dagboeken verbranden. Kan meteen de thermostaat wat lager.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.