Margriet advent #3: Speciale kerstcolumn van Aaf

Het liep dit jaar net allemaal wat anders. Alles, dus ook de feestdagen. Een paar

dagen voor pakjesavond kreeg ik corona. En toen kreeg Gijs, mijn man, ook

corona. En toen, tja, toen mochten de paar gasten die wij op Sinterklaas zouden

ontvangen – mijn schoonmoeder en de grote kinderen van Gijs – niet meer langskomen.

De doos met cadeautjes en gedichten die ik al voor ze had klaarstaan, bleef

onaangeroerd. Wij vierden het feestje en petit comité, alleen met onze twee

kinderen, vroeg naar bed en licht hoestend en proestend.

In de dagen voor Sint hoorde ik beneden een

flinke, eensgezinde huilbui terwijl ik boven ziek in bed lag. Gijs, gelukkig

minder geraakt door het virus, was samen met de kinderen naarstig op zoek naar

een oplossing voor pandemie-pakjesavond. Die oplossing diende zich eigenlijk

vrij snel aan: we gingen dit jaar kerst met de rest van de cadeautjes vieren.

Dan konden oma en broer en zus wél komen, en wisselden we alsnog alles uit.

Ik heb zelf nog nooit kerst met cadeau’s

gevierd. Aangezien ik opgegroeid ben in de volle Sinttraditie en mijn vader

kerst een beetje haatte, was het voor mij altijd Sint met surprises en

gedichten en alles erop en eraan. Kerst was vooral een lekker maaltje maken en

opeten.

Maar nu gaan we het dus anders doen. En

verheug ik me daar ineens heel erg op. Zo flexibel is de mens dus blijkbaar,

ook de mens die al 45 jaar alleen Sint viert.

Ik ga een boom kopen zodra ik geen corona

meer heb. Onder die boom leg ik al die wachtende pakjes. Ik denk zelfs dat ik

er nog wat pakjes bij koop, want het ziet er zo gezellig uit, een boom met

cadeau’s eronder. Ik vermoed ook dat ik ze uitbundiger verpak dan ik normaal

mijn cadeautjes met Sint inpak. Sint is: cadeau’s aanvoeren en meteen openscheuren.

Kerst is: dagenlang tegen nog verpakte cadeau’s aankijken. Dus daar moet een

plastic hulsttakje op, of een rode fluwelen strik. Of allebei.

Ik weet dat ik nu doordraaf, maar ik heb

het gevoel dat meer mensen dat dit jaar doen. Van twee vrienden hoorde ik al dat

ze wat meer kerstcadeautjes gingen geven dan normaal gesproken, omdat er zoveel

dit jaar niet doorging. Geen leuke reisjes, geen uitjes, geen feesten, en de

kinderen moesten ook een hoop lol inleveren. Op school geen kerstdiner, de groepsmusical

met kerst staat ook op losse schroeven.

Misschien maken een enorme kralenset en een

steiltang (die wil mijn dochter hebben, nienand weet waarom, want ze heeft het

mooiste haar ter wereld) dat allemaal een piepklein beetje goed.

Het zijn maar spullen, dat weet ik. Maar we

geven ze aan elkaar om dit op sommige fronten akelige jaar goed uit te luiden.

En dat is een mooie gedachte. Kerstig. Kerstiger dan ooit, in mijn geval.