Margriet advent #3: Speciale kerstcolumn van Aaf
Achter het derde vakje van de Margriet adventskalender: een speciale kerstcolumn "Een onverwacht kerstige kerst" van Aaf.
Het liep dit jaar net allemaal wat anders. Alles, dus ook de feestdagen. Een paar
dagen voor pakjesavond kreeg ik corona. En toen kreeg Gijs, mijn man, ook
corona. En toen, tja, toen mochten de paar gasten die wij op Sinterklaas zouden
ontvangen – mijn schoonmoeder en de grote kinderen van Gijs – niet meer langskomen.
De doos met cadeautjes en gedichten die ik al voor ze had klaarstaan, bleef
onaangeroerd. Wij vierden het feestje en petit comité, alleen met onze twee
kinderen, vroeg naar bed en licht hoestend en proestend.
In de dagen voor Sint hoorde ik beneden een
flinke, eensgezinde huilbui terwijl ik boven ziek in bed lag. Gijs, gelukkig
minder geraakt door het virus, was samen met de kinderen naarstig op zoek naar
een oplossing voor pandemie-pakjesavond. Die oplossing diende zich eigenlijk
vrij snel aan: we gingen dit jaar kerst met de rest van de cadeautjes vieren.
Dan konden oma en broer en zus wél komen, en wisselden we alsnog alles uit.
Ik heb zelf nog nooit kerst met cadeau’s
gevierd. Aangezien ik opgegroeid ben in de volle Sinttraditie en mijn vader
kerst een beetje haatte, was het voor mij altijd Sint met surprises en
gedichten en alles erop en eraan. Kerst was vooral een lekker maaltje maken en
opeten.
Maar nu gaan we het dus anders doen. En
verheug ik me daar ineens heel erg op. Zo flexibel is de mens dus blijkbaar,
ook de mens die al 45 jaar alleen Sint viert.
Ik ga een boom kopen zodra ik geen corona
meer heb. Onder die boom leg ik al die wachtende pakjes. Ik denk zelfs dat ik
er nog wat pakjes bij koop, want het ziet er zo gezellig uit, een boom met
cadeau’s eronder. Ik vermoed ook dat ik ze uitbundiger verpak dan ik normaal
mijn cadeautjes met Sint inpak. Sint is: cadeau’s aanvoeren en meteen openscheuren.
Kerst is: dagenlang tegen nog verpakte cadeau’s aankijken. Dus daar moet een
plastic hulsttakje op, of een rode fluwelen strik. Of allebei.
Ik weet dat ik nu doordraaf, maar ik heb
het gevoel dat meer mensen dat dit jaar doen. Van twee vrienden hoorde ik al dat
ze wat meer kerstcadeautjes gingen geven dan normaal gesproken, omdat er zoveel
dit jaar niet doorging. Geen leuke reisjes, geen uitjes, geen feesten, en de
kinderen moesten ook een hoop lol inleveren. Op school geen kerstdiner, de groepsmusical
met kerst staat ook op losse schroeven.
Misschien maken een enorme kralenset en een
steiltang (die wil mijn dochter hebben, nienand weet waarom, want ze heeft het
mooiste haar ter wereld) dat allemaal een piepklein beetje goed.
Het zijn maar spullen, dat weet ik. Maar we
geven ze aan elkaar om dit op sommige fronten akelige jaar goed uit te luiden.
En dat is een mooie gedachte. Kerstig. Kerstiger dan ooit, in mijn geval.