Ilona op huizenjacht: ‘Na het vertrek van de loodgieter ontdek ik dat ik in beide wc’s geen water meer heb’
In Ilona op huizenjacht nam Margriets Ilona Oerlemans ons de afgelopen maanden mee in, jawel, de zoektocht naar een nieuw huis. Een zoektocht die nogal wat voeten in aarde had. En toen ze eindelijk dat perfecte, zoals ze het zelf noemt, ‘grotemensenhuis’ had gevonden, bleken daar ook de nodige ‘grotemensenproblemen’ bij te horen. In deze laatste column lees je hoe het allemaal afliep.
Vorige maand moest Ilona de vorige bewoners mededelen dat de lekkageschade moest worden vergoed door hún verzekeraar. Een schadepost van bijna vijftienduizend euro.
Spannende mededeling
Tot nu toe reageerden M. en haar man, de vorige bewoners van mijn huis, steeds erg meelevend als ik ze op de hoogte bracht van weer een nieuwe ontwikkeling in het lekkageverhaal. Desondanks vind ik het toch best spannend om ze nu te moeten melden dat dat verhaal niet bepaald een happy end kent. In elk geval niet voor hun verzekeraar. Bovendien lijkt het me erg vervelend om, als je naar de andere kant van het land bent verhuisd, nog steeds te worden geconfronteerd met gedoe in het huis dat je letterlijk vér achter je hebt gelaten.
Snelle acties
Gelukkig blijven hun reacties onverminderd meelevend. Ze voelen zich vooral schuldig dat ze me ‘een lek huis’ hebben verkocht, ook al konden zij dat niet weten. We grappen wat over en weer dat ik in elk geval water héb. Oké, vooral op plekken waar het niet hoort, maar toch… Ik stuur ze het rapport van de expert en ze nemen meteen contact op met hun verzekeraar. Die laat er vervolgens ook geen gras over groeien en al snel wordt het schadebedrag uitgekeerd. Toch een hele opluchting.
Prima plan
Ondertussen is de loodgieter hier hard aan het werk. Technisch verhaal kort: een leiding die niet meer in gebruik was, wordt de nieuwe hoofdwaterleiding en de lekkende oude hoofdwaterleiding wordt daarmee buiten gebruik gesteld. Klinkt mij als een prima plan in de oren. Vooral ook omdat er niet hoeft te worden gehakt in de van gloednieuw visgraat-pvc voorziene vloer boven en de kersvers gestucte en geschilderde muren. Het klusje neemt een paar uurtjes in beslag. En ik doe er, na het vertrek van de loodgieter, vervolgens een paar minuutjes over om te ontdekken dat ik in beide wc’s geen water meer heb. Of althans, mijn moeder, die bij me op de thee is, roept: “Hé, het fonteintje doet het niet meer!” Conclusie van de loodgieter, die ik meteen bel: “O, dan waren de wc’s dus tóch aangesloten op de hoofdwaterleiding.” Dat léék niet zo, moet ik ter zijner verdediging melden. Dus pure pech.
Lijstje ‘herstelwerkzaamheden’
Twee weken lang vul ik handmatig de reservoirs van beide wc’s om een beetje effectief te kunnen doorspoelen en dan komt de loodgieter terug om nieuwe leidingen te leggen. Alsnog gaten in de kersvers gestucte en geschilderde muur in m’n werkkamer én in de wc beneden. Gelukkig blijft het daarbij, qua nieuwe schade. In de periode die daarop volgt, werkt mijn aannemer gestaag het lijstje ‘herstelwerkzaamheden’ af. Als al het vocht uit de betonnen ondervloer is verdwenen, wordt in de woonkamer en hal een gloednieuwe houten visgraatvloer gelegd. Vervolgens worden het plafond en de muren in de woonkamer – waar ook al fikse lekkagesporen op te zien waren – opnieuw geschilderd én worden de gaten in de muren gedicht.
En dan, vier maanden nadat ik dácht te zijn gesetteld, is alles dan echt af. Het was een enorm avontuur, deze huizenjacht. Maar de grotemensenproblemen, die dus kennelijk bij zo’n grotemensenhuis horen, zijn verholpen en voorlopig kan ik wel even zorgeloos voort. Nu door met ‘project tuin’…
