Ilona op huizenjacht: ‘De koopster is furieus en dreigt me voor de rechter te slepen’
In Ilona op huizenjacht neemt Margriets Ilona Oerlemans ons mee in, jawel, de zoektocht naar een nieuw huis. Een zoektocht die in de huidige tijd nogal wat voeten in aarde kan hebben. In haar maandelijkse column houdt ze ons op de hoogte van alle frustraties en teleurstellingen die haar zoektocht met zich meebrengt, wachtend op dat ene moment waarop ze het perfecte, zoals ze het zelf noemt, ‘grotemensenhuis’ heeft gevonden.
Vorige maand stond Ilona ervan te kijken hoe soepel en voorspoedig alles ging met het bieden op haar appartement en de verbouwing van haar nieuwe huis. Dit kón toch niet allemaal zo goed blijven gaan?
De Grote Verhuizing
Ruim drie maanden na de dag waarop ik hoorde dat mijn bod was geaccepteerd, is het dan zo ver: De Grote Verhuizing. Of nou ja, gróót… Misschien wel qua het toch nog best imposante aantal spullen uit mijn eenpersoonshuishouden, maar zéker niet qua afstand; hemelsbreed nog geen twee kilometer. De katten mogen vandaag even chillen in het appartement van mijn buurjongen die tijdelijk in het buitenland werkt en ik wacht thuis op wat komen gaat. Om stipt 8.30 uur gaat de bel en wordt mijn appartement overgenomen door vier verhuizers. Koffie, koekje erbij en hup, daar gaan de eerste dozen.
Alles is weg
Anderhalf uur later heb ik exact dat gevoel dat de moeder van Jan Smit ooit zo fijntjes onder woorden bracht: alles is weg. Ik fiets voor de verhuizers uit en tegen een uur of twee ’s middags staan alle spullen en dozen in het nieuwe huis. Na nog wat drinken en lekkers te hebben rondgedeeld, zit de taak van de mannen erop en ben ik officieel verhuisd. Het voelt meteen vertrouwd, maar het nieuwe huis voelt pas echt als thúís als ik in de namiddag de katten heb opgehaald. Die voelen zich overigens ook meteen op hun gemak en zijn al snel in de – volledig catproof met een net overspannen – tuin te vinden.
Record ‘dozen uitpakken’
De dag na de verhuizing vestig ik een record ‘dozen uitpakken’. Althans, dat is wat iedereen mij zegt als ik vertel dat ik al ruim over de helft (van de in totaal 48 stuks) ben. Nou kan ik niet zo heel goed tegen rommel en die dozen moeten toch leeg, dus waarom wachten? Bovendien vind ik het ook wel een prettig vooruitzicht om nog echt wat dagen vríj te hebben, zonder allemaal onuitgepakte spullen om me heen. Lang verhaal kort: de avond na de verhuizing zijn bijna alle dozen leeg en staan bijna alle spullen op hun plek. Marie Kondo, eat your heart out!
Furieuze koopster
Het is een zonnige woensdagochtend als ik mijn makelaar én de koopster, laten we haar K. noemen, tref in mijn appartement voor de eindinspectie. Een formaliteit, hoewel… Fanatiek controleert ze alle stopcontacten, kranen en radiatoren. En dan blijkt die in de slaapkamer niet te werken. Mijn makelaar stelt voor een aantekening te maken in het inspectierapport met de garantie dat ik ervoor zal zorgen dat dit in orde komt, maar daar denkt K. duidelijk anders over. Ze is werkelijk furieus dat ik haar een ‘appartement met verborgen mankementen probeer te verkopen’ en wil me voor de rechter slepen.
Ik ben totaal beduusd en ook mijn makelaar weet even niet zo goed wat er gebeurt. Uiteindelijk wil ze de overdrachtsakte alleen tekenen als ik direct vijfhonderd euro naar haar overmaak, als een soort losgeld dat zij houdt tot de radiator is gefikst. Na koortsachtig overleg tussen mij, mijn makelaar en zijn collega’s, die dit ook nog nooit hebben meegemaakt, besluit ik maar op deze chantage in te gaan. Nooit gedacht dat dat addertje waar ik al een tijdje voor vreesde zó giftig zou zijn.
