‘De meisjes hebben vaak tegen mij gezegd dat ik het niet moest pikken. Maar ik was bang’

Ingrid

“Ik heb besloten bij Lex weg te gaan. Op zijn aandringen scheiden we niet meteen en kunnen we het voorlopig zien als een proefperiode. Zelf had ik het duidelijker gevonden om wel echt uit elkaar te gaan, nog los van het feit dat een scheiding ook financieel voordelen heeft en dat het voor mij dan makkelijker zou zijn om een woning te kopen. Maar ik kan vanaf volgende maand voor een jaar een appartement huren van iemand die een baan in het buitenland heeft geaccepteerd en zijn flat hier aanhoudt. Voor Lex is het belangrijk dat hij, zoals hij zelf zegt, nog een kans krijgt om te bewijzen dat hij kan veranderen. Maar dat verandert niet echt iets aan mijn gevoel. Het is te laat. Er is de afgelopen jaren te veel gebeurd, waardoor mijn gevoel voor hem is verdwenen.”

Aanpassen

“Lex kon boos worden op onvoorspelbare momenten. Als iets tegenzat, als hij het niet eens was met iets wat de kinderen deden of ik deed, als ik hem gewoon iets vroeg en hij dat opvatte als kritiek, dan reageerde hij heel heftig. Kritiek verdraagt hij niet. Lex heeft veel aandacht en bevestiging nodig. Die gaf ik hem ook, maar het was nooit genoeg. Als hij iets wilde en ik was niet onmiddellijk beschikbaar dan kon hij enorm uitvallen. Het grootste deel van ons huwelijk, en eigenlijk daarvoor al, ben ik bezig geweest om te voorkomen dat hij boos werd door me aan te passen. Ik probeerde vooral de kinderen te beschermen. Tegen hen was hij minder geïrriteerd dan naar mij, maar ik probeerde ervoor te zorgen dat ze geen dingen deden die hem boos maakten. Toen ze ouder werden, lukte dat niet meer. Met name Mia ging zich steeds meer verzetten en ze nam Katja daarin mee. Soms bond Lex dan in, maar de sfeer was vaak vreselijk.”

“De meisjes hebben vaak tegen mij gezegd dat ik het niet moest pikken, zoals Lex tegen mij deed. Maar ik was bang en wilde niet dat er steeds ruzie was. Al die pogingen het gezellig te houden hebben er uiteindelijk toe geleid dat ik afstand van hem nam om mezelf te beschermen. Ik heb geen hekel aan hem, want ik begrijp dat hij op zijn manier van de meisjes en van mij houdt en dat zijn boosheid door onmacht en stress komt. Hij heeft een baan met veel verantwoordelijkheid en het bedrijf ging lang niet goed. Volgens mij reageerde hij de spanning thuis af. Ik wil niet meer met hem samenwonen en leven, maar ik hoop dat we vrienden kunnen blijven.”

Lex

“Ik hoor hier voor het eerst dat Ingrid wel besefte hoezeer ik onder druk stond. Het bedrijf, opgezet door mijn vader, stond op de rand van een faillissement en ik had de taak om dat te voorkomen via bezuinigingsrondes waarbij ik mensen moest ontslaan die soms al twintig jaar bij het bedrijf werkten. Het kon niet anders, want als we zouden omvallen betekende dat voor veel meer gezinnen dat ze geen inkomen meer hadden. Mensen denken dat die ontslagen je niks doen. Maar ik kan u verzekeren dat die je echt niet in de koude kleren gaan zitten. Bovendien keek mijn vader over mijn schouder mee en bemoeide zich met dingen die hij al lang niet meer overzag. We hebben het gered, maar het heeft mij misschien mijn huwelijk gekost.”

Weinig begrip

“Ik weet dat ik thuis vaak niet makkelijk was. Maar er was ook weinig begrip voor mijn situatie. Wat ik Ingrid kwalijk neem is dat ze me nooit heeft gezegd dat ze zo ongelukkig was, maar nu ineens, na al die jaren, zegt dat ze vertrekt. Zonder mij echt de kans te geven om te veranderen. Ik weet dat het anders moet en ik denk dat ik dat nu ook kan. Het gaat beter met het bedrijf en ik heb een aantal taken kunnen delegeren. Ingrid heeft zich nooit echt verdiept in mijn werk. Als ik er iets over zei, maakte ze door haar vragen duidelijk dat ze geen idee had. Haar reactie kwam er meestal op neer dat het echt wel goed zou komen en dat het misschien ook niet zo erg was als het niet zou lukken het bedrijf te behouden. Dat maakte me boos, omdat bleek dat ze dus totaal niet besefte wat dat voor mij zou betekenen. Het komt erop neer dat ik me door haar totaal niet gesteund voelde. Sterker nog: ze nam me kwalijk dat ik zo hard werkte en dat ik, zoals zij dat uitdrukte, thuis wel lijfelijk aanwezig was maar geestelijk niet.”

“Ik heb tegen haar gezegd dat ik een scheiding niet accepteer. Ik geef het niet zomaar op. Het gaat niet alleen om ons, maar ook om de kinderen. We zijn het ook aan hen verplicht ons best te doen voor ons huwelijk. Als Ingrid een tijd nodig heeft om uit te zoeken wat ze wil met mij en met haar leven, zoals ze dat zegt, dan geef ik haar die ruimte. Maar ik wil wel dat we contact houden en blijven praten en dingen samen blijven doen om uiteindelijk weer samen verder te gaan. Ik zie dit als iets tijdelijks. Ik accepteer dat ze nu alleen vriendschap voor me voelt, maar daaruit kan zich weer liefde ontwikkelen.”

De therapie

Eigenlijk is het al tijdens het eerste gesprek duidelijk dat Ingrid haar besluit heeft genomen. Als relatietherapeut vraag ik altijd tijdens het eerste gesprek met paren of ze nog van elkaar houden en samen verder willen. Het komt regelmatig voor dat een van beide partners al heeft besloten te willen stoppen met de relatie, maar het verdriet van de ander te moeilijk vindt. Ze hopen dat de ander door de therapeut wordt gesteund en komen in feite om de zorg voor hun partner aan de therapeut over te dragen.

Andere visie

Omdat Ingrid voelt hoe moeilijk dit is voor Lex en vooral omdat ze bang is voor zijn reactie als ze duidelijk zegt dat ze echt definitief wil scheiden, kiest ze voor een soort proefscheiding. Ze is bang dat Lex het haar bij een echte scheiding heel moeilijk zal maken. Ze heeft het idee dat ze, door haar boodschap te verzachten en wat vaag te houden, Lex de kans geeft om langzaam naar een scheiding toe te groeien. Lex ziet het ‘voorlopig’ uit elkaar gaan heel anders. Hij haalt uit de boodschap van Ingrid alleen de dingen die overeenkomen met zijn waarheid. De rest hoort hij niet. Zoals hij het ziet, moet Ingrid de tijd nemen om na te denken en weer zichzelf te worden. Intussen kan hij haar laten zien dat hij is veranderd, waarna zij zal beseffen dat ze niet zonder hem wil.

Op mijn vraag aan Ingrid of ze nog houdt van Lex, blijft ze onduidelijk. Ze zegt dat ze natuurlijk nog van hem houdt, maar dat wat ze voelt vriendschap is en geen liefde. Ze houdt nog van hem concludeert Lex, ze noemt het alleen vriendschap. Hoewel de woorden van Ingrid vaag blijven en ze Lex’ visie niet duidelijk ontkent, is haar lichaamstaal helder. Ze houdt letterlijk afstand, zit op het uiterste hoekje van de bank waar ze met Lex plaats heeft genomen en richt zich tot mij. Ze kijkt Lex nauwelijks aan. Ik stel beiden voor een gesprek met mij alleen te hebben, waarbij we afspreken dat álles wat in die gesprekken aan de orde komt, ook wordt ingebracht in het gezamenlijke gesprek daarna.

Duidelijkheid

In haar gesprek met mij zegt Ingrid dat haar besluit echt vaststaat, maar dat ze dit uit angst niet zo definitief wil stellen. Ze durft dat eigenlijk pas nadat ze verhuisd is. Ze is bang voor Lex’ boosheid, maar meer nog voor zijn wanhoop. Hij heeft die in het gesprek met mij nog niet zo geuit, maar tegen haar heeft hij gezegd dat hij niet verder wil leven als ze bij haar besluit blijft. In het gesprek dat ik, na dat met Lex, uiteindelijk met hen samen heb, zegt Ingrid tegen hem dat ze niet met hem verder wil. Ik help hen om met elkaar te bespreken wat ze wel nog samen willen en hoe ze hun vriendschap gaan invullen. Lex zal tijd nodig hebben om te stoppen met zijn ontkenning van de verdrietige realiteit. Maar duidelijkheid helpt daarbij.

Namen en sommige omstandigheden zijn om privacyredenen veranderd.

Dit artikel komt uit de Digitale Editie van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in de Digitale Margriet staat? Klik hier.