Maaike over haar eenzaamheid: ‘Wennen doet het nooit, alleen zijn’
Deze week is het de week tegen eenzaamheid. Maaike Arends (85) is bijna altijd alleen. "Wennen doet het nooit, alleen zijn. Ik kan er wel mee omgaan, maar ik mis een schouder."
“Ik woon in een klein Gronings dorp. Er gebeurt hier niet zo veel voor ouderen. Ik ga naar jeu de boules, de soos en het koor om onder de mensen te komen. Maar overdag ben ik meestal alleen."
Bijna geen bezoek
"Als ik in de tuin werk, maak ik weleens een praatje met de buurvrouw. Ik was bijna twintig jaar peuterjuf en veel mensen kennen me. Maar er komt bijna niemand op bezoek en ik ga zelf ook nergens heen. Dat heb ik nooit geleerd. Mijn moeder zei altijd: ‘Bij de buren lopen, daar komt niks goeds van.’"
Wennen doet het nooit
"Mijn kinderen wonen ver weg. Ik mis ze, net als mijn kleinkinderen. Maar ik ben niet van plan om te verhuizen. Ik woon al 62 jaar in dit huis. Mijn man en zijn broers hebben het gebouwd. Mijn man hebben ze er twaalf en een half jaar geleden uit gedragen en dat moeten ze met mij ook maar doen, ooit. Wennen doet het nooit, alleen zijn. Ik kan er wel mee omgaan, maar ik mis een schouder. Een knuffel."
Een maatje
"Ik noem mezelf niet eenzaam. Ik red me wel. Maar ik zou graag een maatje hebben om samen dingen mee te ondernemen. Naar concerten of zo. Maar ja, daarvoor moet je wel op mensen afstappen. En dat doe ik dus niet. Ik ben te bescheiden, dat is mijn probleem. Ik maak weleens een praatje voor mijn huis. Eigenlijk zou ik dan moeten vragen: ‘Wil je een kopje thee?’ Ja, misschien moet ik dat binnenkort maar eens doen.”
Tekst | Jolenta Weijers
Fotografie | Linelle Deunk
Dit artikel verscheen eerder in Margriet 41, 2019.
Het hele nummer lezen? Ga dan nu naar de winkel of Bestel 'm hier eenvoudig online!
