Renate hield hersenletsel over aan een auto-ongeluk: ‘Ik moet afscheid nemen van wie ik was’

“Het was eind maart 2019. Ik reed naar huis. Wat er exact gebeurde, weet ik niet, maar toen ik bij het inhalen wilde invoegen op de rechterrijbaan, was daar het afschuwelijke besef dat ik de auto die stilstond op de weg met geen mogelijkheid zou kunnen ontwijken. Dit is het dan, dacht ik. Daarna werd alles zwart.”

Geluk

“De gloednieuwe stationwagen was doormidden. Volgens de politie zou ik het met een andere auto niet hebben overleefd. Ook in het ziekenhuis zeiden ze dat ik van geluk mocht spreken. Ik zat onder de blauwe plekken en had veel pijn, maar ik had geen levensbedreigende bloedingen of breuken. Ik was er goed vanaf gekomen. Ik wilde mijn leven zo snel mogelijk oppakken.”

“Ik was basisschoollerares, werk waar ik ontzettend van hield. Maar toen ik na vijf weken weer aan het werk ging, bleek dat lastig. Ik had altijd volop energie en was in voor allerlei spontane dingen. Ik was zo’n juf die met de kinderen op het springkussen stond te springen. Eentje die naast haar werk ook nog ging studeren: ik had net een Master Onderwijskunde afgerond. Maar nu was ik steeds doodmoe, had hoofdpijn, was misselijk en snel overprikkeld. Ik had 25 jaar voor de klas gestaan, mijn werk was mijn tweede grote liefde, waarom lukte het niet? Ik zette door, maar bleef tegen grenzen aanlopen. Ik kan het nog steeds niet zeggen zonder te huilen: anderhalf jaar geleden ben ik ontslagen. Ik sta niet meer voor de klas.”

Moe en overprikkeld

“Ik herken mezelf niet meer. Ik ben voortdurend moe en snel overprikkeld. Ik kan niet goed tegen licht en geluid. Ik ben snel afgeleid, dus als ik kook, levert dat gevaarlijke situaties op omdat ik halverwege vergeet wat ik aan het doen was, bijvoorbeeld dat ik olie op het vuur heb staan. Ik moet mijn energie doseren, dus als ik naar een verjaardag wil, staat de hele week in het teken van dat uitje. Ik blijf daar hooguit een uurtje en vermijd de plek waar ik het liefst zou zijn: midden in het feestgedruis. Daarna moet ik dagenlang bijkomen. Ook voor mijn gezin is het lastig. Mijn kinderen zijn volwassen, maar ik ben niet meer de energieke, spontane moeder die doordeweeks zomaar kon besluiten een terrasje te pakken. Ook voor mijn man ben ik een andere echtgenote. Hij zorgt meer voor me, moet me in de gaten houden. En vermoeidheid doet geen wonderen voor de intimiteit.”

“Mensen begrijpen het niet altijd. ‘Ik ben ook weleens moe,’ zeggen ze. Of: ‘Lekker joh, eeuwig vakantie.’ Vroeger maakte dat me boos en verdrietig. Nu denk ik: het is geen onwil, maar onmacht. Logisch dat ze het niet begrijpen, ik begrijp het zelf soms amper. Het gaat langzaam: het zit niet in mijn karakter om op te geven, dus ‘accepteren’ vond ik altijd een rotwoord. Maar onlangs viel het kwartje toen de neuroloog zei dat het niet meer beter wordt. Dit is waarmee ik het moet doen. Het is een rouwproces: afscheid nemen van wie ik was en ontdekken wie ik nu ben. Schrijven helpt. De juf in mij, die anderen graag wil helpen, is er nog. Het is waardevol om hartverwarmende reacties te krijgen op mijn blog.”

Renate blogt via heibelinmijnhersenpan.blogspot.com. Onlangs bundelde ze de columns tot een boek.