‘De arbo-arts legde me geen druk op om weer te gaan werken, maar ik vond zelf dat dat moest’

“Het hele schooljaar 2019-2020 liep ik op mijn tenen. Gewoon doorgaan, was mijn motto, en dat deed ik dus. Ik begon steeds slechter te slapen en kreeg last van oorsuizen. Ook viel ik kilo’s af. Ik dacht dat de grote vakantie me rust zou brengen, maar dat viel tegen: de klachten namen alleen maar toe. Toen ik na de vakantie één week aan het werk was, heeft de teamleidster mij liefdevol naar huis gestuurd om mijn rust te pakken. Ik dacht dat ik er na een paar maanden wel weer zou zijn, maar dat was niet het geval: de klachten bleven en de spanning werd soms nog erger omdat ik niet ziek mocht zijn van mezelf. Ik zag mijn ziekte als falen en vond het zo erg. De arbo-arts was een lieve, begripvolle vrouw die mij heel goed begeleidde. Elke zes weken was er contact. Ondanks dat ze heel aardig was, werd ik toch gespannen. Zij legde me geen druk op om weer te gaan werken, maar ik vond zelf dat dat moest. Mijn hoofd was een achtbaan van gedachten, om gek van te worden. Ook had ik concentratiestoornissen en een verkrampte ademhaling. Gelukkig was er veel verbinding met mijn werk. Lieve kaartjes en bezoekjes van collega’s en om de zoveel maanden een telefoontje van mijn teamleidster.”

“De arbeidsdeskundige kwam bij mij thuis voor het eerste gesprek en stelde voor om te re-integreren in een verpleeghuis, omdat het daar in een wat langzamer tempo gaat. Dat zou goed bij mij passen en zo kon ik herstellen. Ik ging er met lood in de schoenen naartoe, maar al gauw veranderde dit. Het voelde goed om daar te zijn. Ik ben de arbeidsdeskundige dan ook heel dankbaar dat hij dit plekje voor me heeft bedacht en geregeld. Ik zie enorm op tegen de WIA-keuring. Die hangt als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. De wachttijd is negen maanden tot een jaar. Die onzekerheid, daar heb ik last van. Ik denk niet dat ik weer in het onderwijs kan werken. Wel kijk ik met heel veel glans terug op mijn 37 jaar juf-zijn, waarin ik zo veel heb beleefd met geweldige kinderen, ouders en collega’s. Die herinneringen koester ik.”