Ze ‘lacht’ haar tanden bloot en ik zie een gapend gat. Eén van haar voortanden is eruit!

“Bar, mama belde me net, er is een tand afgebroken! Wil jij morgen de tandarts bellen?” Mijn zus belt me met deze boodschap op een dinsdagavond. Woensdag is mijn vrije dag en dus vaste bezoekdag van moedertjelief. “Jeetje, wat sneu voor haar! Ja komt goed, ik bel,” zeg ik tegen mijn zus.

Gapend gat

De volgende dag als ik bij mama aankom, zit ze enigszins ontredderd in haar kamer. “Laat eens zien, die tand, mam,” vraag ik. Ze ‘lacht’ haar tanden bloot en ik zie een gapend gat. Eén van haar voortanden is eruit! Oké, ja. Dit is wel iets om je ontredderd door te voelen. Gelukkig kunnen we na een telefoontje vrijwel meteen terecht bij de tandarts. Het afgebroken stuk, dat achteraf geheel uit oude vullingen bestaat, nemen we mee. De tandarts zet het stuk vast aan wat er nog over is van haar eigen tand en waarschuwt: “De tand is niet heel sterk meer, dus u moet echt alleen maar zachte dingen eten.”

Vulling

Mijn moeder is altijd trots geweest op het feit dat ze haar eigen gebit nog heeft. En dat snap ik; op je 96ste nog je eigen tanden bezitten vind ik bijzonder. Ook al bestaat een groot gedeelte uit vulling. En dus eind goed al goed: ze kan weer lachen.

Dat verandert als ze na een paar dagen laat weten dat er wéér een tand is afgebroken. Het blijkt dezelfde te zijn, dus ik weer de tandarts bellen. Moeder in jas hijsen, in de rolstoel, in de lift, dan in de auto zetten, rolstoel achterin sjouwen en op weg. Dit keer is ze het stuk vulling kwijtgeraakt. “Ik weet zeker dat ik het in een papiertje gedaan had dat ik in een kopje gestopt heb,” zegt ze. “Maar het is weg, hoe kan dat nou?”

Kunstgebit

De tandarts is een held. Ze weet van glasvezel en composiet een prachtige nieuwe tand te maken en na een half uur is moeders weer klaar. Laten we hopen dat alles nu blijft zitten, want om nu nog aan een kunstgebit te beginnen, dat gaat ’m niet worden.

Ook een ‘Geen 18 meer'-momentje? Stuur ons je reactie via margriet.nl/reageer.