Zal ik wel of niet mijn oogleden laten ‘doen’?

Een vriendin van me heeft laatst haar ogen laten ‘doen’, ze vond het tijd worden. Misschien had ik het in haar plaats ook wel gedaan. Alhoewel… Het is toch een hele stap om tot zo’n ingreep over te gaan. En als je dan zeker weet: ja dit wil ik, moet je eerst nog gaan sparen. Want voordat je dit vergoed krijgt van de zorgverzekering, moeten je oogleden zo ongeveer op je wangen hangen.

Zonnebril

Toen we laatst een wandelingetje maakten in het park - zij met zonnebril op - vertelde ze er alles over, hoe de ingreep gegaan was, hoe ze zich voelde, wat het voordeel was van thuiswerken in coronatijd - ‘je ziet er natuurlijk niet úít de eerste dagen’ - en hoe blij ze was nu ze toch eindelijk de stap had genomen. En ik zag inderdaad dat haar oogleden nu al strakker waren en er straks hartstikke mooi uit zouden gaan zien.

Mazzel met de genen

Ik roep altijd dat ik ‘nog niet hoef’ (alsof we gedwongen worden) en dat ik gewoon mazzel met de genen heb. Want ja, hier kun je echt niet zo veel aan doen, als je oogleden gaan hangen. Behalve een beetje gezond leven misschien, maar dat is het wel. Maar nou ben ik tóch aan het twijfelen geraakt.

Hangend velletje

Dat komt zo. Tijdens het opmaken vroeg in de ochtend stel ik mezelf steeds vaker de vraag: moet ik op dat loshangende kwabje op mijn ooglid nou wel oogschaduw doen of niet? Ik teken altijd een lijntje met een oogpotlood en daaroverheen veeg ik dan een klein streepje oogschaduw, niet te veel. Maar de laatste tijd hangt daar dus, als ik al klaar dacht te zijn, nog een wit, niet met oogschaduw besmeerd velletje overhéén.

Optrekken

Met een beetje mazzel trekt de hele boel ietsje strakker in de loop van de dag, en zie je dat hangende vel op mijn oogleden niet zo duidelijk meer (én komt de oogschaduw weer tevoorschijn!) maar er zitten ook dagen tussen dat het maar niet op wil trekken en dan ben ik telkens bang voor het moment dat het zo blijft. Net als vroeger, als je moeder zei dat je geen lelijk gezicht mocht trekken want als de klok sloeg zou je voor altijd zo blijven. Maar dan echt.

Verbaasd kijken

Een oplossing is: lichtelijk verbaasd blijven kijken. Als ik mezelf in de spiegel een beetje verbaasd aankijk, om met afgrijzen te constateren dat het vel gewoon weer naar beneden zakt als ik weer normaal kijk, moet ik altijd denken aan meneer Scheurleer, typetje van Koot & Bie die een stukje uit een hoogpolige vinyltegel op zijn hoofd had laten nieten omdat-ie kaal werd en daarna altijd ‘verbaas’ bleef kijken. Daar word ik dan weer vrolijk van.

Dus ja: óf het hele ooglid verven, óf de boel lekker de boel laten óf de hele dag verbaasd kijken. Maar dan krijg je weer al die rimpels in je voorhoofd… Ik ga denk ik gewoon maar voor optie 2, dat lijkt me uiteindelijk de allerbeste oplossing!