‘Twee dingen tegelijk doen tijdens een cursus? Geen goed idee’

De setting: een leeg kantoor. Hier en daar bureau-eilanden van twee of vier tafels. Ik zit aan het ene eiland, collega M. zit aan een ander eiland, vier meter verderop. De rest van de collega’s werkt thuis. Coronaproof.

Omdat we in de middag een andere laptop krijgen, migratie noemen ze dat, hebben wij besloten meteen in de ochtend maar naar kantoor te gaan. We hebben een cursus, we gaan leren om met een ander computerprogramma te werken. Leuk, zin in! Die cursussen gaan nu natuurlijk allemaal via zoom en dat werkt op zich prima. Ik heb mijn koptelefoon opgezet, anders galmt het zo.

Kat door het beeld

Terwijl het aardige meisje dat duidelijk te zien thuis zit - haar kat loopt af en toe gezellig door het beeld - vertelt waar we precies op moeten letten, wijst ze dingen op haar scherm aan. O wacht effe, leesbril op, want ik kan het niet goed zien. Maar die koptelefoon zit wel een beetje in de weg… nou ja, gewoon maar allebei ophouden. En opletten! O wacht, wat roept collega M. nou? Ik versta het niet. Met de jaren wordt je gehoor toch echt minder, terwijl, zó oud ben ik nou ook weer niet. Ik ontbloot één oor, want ik wil ook horen wat het meisje allemaal vertelt, en kijk opzij. O shit, bril af, want in de verte zie ik alles nog zo scherp als een arend en met bril is mijn collega een beetje een blur.

Lees ook: ‘Mijn dochters stuurde ik voor een paar maanden naar Engeland; dat zal hun niet overkomen’

Geen twee dingen tegelijk

Inmiddels is het moment al voorbij waarover M. het had en grijns ik wat schaapachtig. Ik wil haar niet het gevoel geven dat ik niet naar haar wil luisteren. Maar twee dingen tegelijk doen is toch lastiger dan je denkt. Néé, ik heb van alles gemist nu! Koptelefoon op, bril weer op het hoofd schuiven, luisteren! Wat zegt ze? Ik hoor allemaal termen waar ik niets van begrijp. Ach, het zal wel duidelijk worden als we eenmaal echt met het programma gaan werken.

Je staat op mute!

‘Het ziet er ingewikkelder uit dan het is hoor!’ zegt het aardige meisje. Hoe oud zou ze zijn? Ik kon haar moeder wel zijn. O, M. roept weer wat, en ik versta het wéér niet. Koptelefoon af, bril af. ‘Wat zeg je? Ja, dat snapte ik ook niet, moeten we even vragen.’ Snel weer koptelefoon op, bril op, en op het raise hand-knopje drukken. Hm... ze is alweer veel verder, kan ik het nog vragen? Eh, wat wilden we ook alweer weten? Even aan M. vragen. ‘Iemand heeft zijn microfoon aan geloof ik, ik hoor geschuifel.’ Stom, dat ben ik. Ik sta niet op mute, ik had mezelf al unmuted om mijn vraag te stellen. ‘Sorry!’ gebaar ik terwijl ik snel op het microfoontje klik. Dan ook maar even de camera uit, koptelefoon af, bril af… Zeg M, wat wilden we nou weten?’

Pffff, dit is niet zo makkelijk als ik gedacht had. En ik ben toch echt nog helemaal niet oud, kom zeg! Het aardige meisje: ‘Lukt het u mevrouw?’ Aargh!