‘Op kantoor vragen collega’s vaak: ‘Heb je het tegen mij?’ als ik weer eens in mezelf zit te reutelen’

Zo, hèhè

Ik zal het maar eerlijk bekennen: wij zijn vaak met z’n tweetjes. Althans zo lijkt het voor anderen. Ik praat namelijk in mezelf. Ja ik geef het maar toe, want er is toch geen ontkennen meer aan. Mijn moeder deed het vroeger en nu merk ik dat ik het ook steeds vaker doe. Het werd laatst weer eens pijnlijk duidelijk toen op het werk een collega het toilet binnenkwam - waar ik voor de spiegel stond - en verbaasd vroeg: “Hè, ik dacht dat hier twee mensen waren! Ik hoorde je praten”. Uhm ja duh, dat was ik dus. In mijn eentje.

Wat ik dan zeg? Nou bijvoorbeeld ‘Jeetje, wat zie jíj er uit vandaag!’ Of: ‘Zo nu eerst nog even dit afmaken.’ En als ik in mijn auto stap of gewoon ergens ga zitten, zeg ik: ‘Zooooo hèhè, even zitten hoor’. Geen idee tegen wie ik het heb, of waarom ik het zeg. Ik praat gewoon in mezelf. Op kantoor vragen collega’s ook vaak: ‘Heb je het tegen mij?’ als ik weer eens in mezelf zit te reutelen. En mijn dochter roept regelmatig geïrriteerd: ‘Tegen wie héb je het nou mam?!”

Typisch vrouwendingetje

Volgens mij is het een typisch vrouwendingetje. Ik hoor mannen namelijk nóóít tegen zichzelf praten. Het wordt ook alleen maar erger naarmate je ouder wordt. En als je eenmaal boven de vijftig bent, is het hek helemaal van de dam. Als ik andere vrouwen erop betrap, wisselen we blikken van herkenning uit. Ik besef dat het er heel raar uitziet. Maar ik kan het niet laten. En weet je wat zo fijn is? Ik las laatst dat het juist heel normaal is om in jezelf te praten! Het is zelfs gezond. Het helpt tegen stress, vergroot je zelfinzicht, het helpt gedachten te ordenen en het werkt als aanmoediging. Ha!

Die laatste herken ik ook: want als ik een of ander rottig klusje afheb, zeg ik vaak: ‘Zoooo, dát heb je weer even goed gedaan!’