PREMIUM
‘Het waren maar drie glazen, echt. De herstelperiode duurde trouwens ook drie dagen’
De kleinste dagelijkse dingen herinneren Josephine er soms op pijnlijke wijze aan dat ze toch echt een dagje ouder begint te worden.
Het aantal momenten dat je beseft: those were the days loopt in rap tempo op. De jongen aan de deur die een doos bubbels brengt en net iets te enthousiast een grapje maakt of je je ID kunt laten zien. De vriendin die gaat verhuizen en in haar opruimwoede alle foto’s van vroeger naar je appt. Met bij elke foto: ‘O, wat waren we jong!’ en ‘Weet je nog...?’
Drie dagen herstel
De spijker in het hoofd na een avondje op pad met vriendinnen. Het waren maar drie glazen, echt. De herstelperiode duurde trouwens ook drie dagen. De spierpijn na een avondje dansen. De spierpijn na een dag op hakken lopen. De kapper die je via de spiegel aankijkt en zegt: ‘Geweldig, nog geen enkele grijze haar. Maar u bent natuurlijk niet meer zo blond als vroeger, denk ik?’
Zelfde thema, dertig jaar later
De zoon in huis die je vastpakt, optilt en zegt: ‘Mamaatje toch.’ Twee koppen groter dan ik. ‘Mam, je bent aan het krimpen, kan dat?’ De dochter die reageert op de foto’s van de vriendin die je haar toch maar doorstuurde onder mom ‘kijk, je moeder had vroeger ook leuke verkleedfeestjes’ met foto’s van háár feestjes. Zelfde thema, zelfde leeftijd. Maar er zit wel ruim dertig jaar tussen.
De nieuwe printer die al dagen onaangeroerd op mijn bureau staat en het nog steeds niet doet. Iets met online kennis, wifi.
De vriendin van de zoon in huis die je vintage hakken wel wil lenen voor een avondje uit. Nee, ik hoef ze niet terug, ik krijg spierpijn als ik op hakken loop.
