PREMIUM
Het begint te komen, het snelle ergeren. Help, ik wíl niet zo'n zure vrouw worden
Barbara ergert zich tegenwoordig steeds sneller aan mensen. Vooral op loopbanden! Zou het een leeftijdsdingetje zijn?
Jongens, loop toch eens dóór! Dat denk ik geregeld de laatste tijd. Niet op straat of zo, maar op die lange loopbanden die je hier en daar aantreft. (Ik geloof dat het officiële woord ‘rolpad’ is, maar ik noem het gewoon loopband).
Bij mij in de buurt is een grote supermarkt die ze heeft. De winkel is gevestigd in de kelder van een hoge flat en heeft dus van die heel lange loopbanden om erin en eruit te komen. Dat schiet lekker op, zou je denken, maar er zijn dus een heleboel mensen die, op het moment dat hun voeten op de band staan, stilvallen. Hè hè, even uitrusten! Zoiets denken ze, ik weet het niet, maar in elk geval blijven die voetjes stilstaan. Op zo’n band richting de ingang van de winkel kun je nog inhalen - alhoewel me dat in de coronatijd een keer niet in dank werd afgenomen. ‘Dat is géén anderhalve meter!’ riep een stilstaande dame boos toen ik haar inhaalde op de band.
Verbijten
Je hebt ook van die lopende banden bij fietsstallingen, waarbij je je dan, met je fiets aan de hand, staat te verbijten omdat iemand, ook met zijn fiets aan de hand, rustig gaat staan appen of zo. Met een beetje geluk kom je pas op de band aan als de apper al bijna boven is. Maar heb je pech, sta je je zó de hele lange weg naar boven (ook weer in een kelder gebouwd, deze fietsenstalling) te verbijten. En dan gaat het me toch ook lángzaam! Niet te doen! Ik heb weleens de volgende truc uitgehaald: héél dicht op iemand gaan staan met je fiets, band tegen band. Met een beetje geluk denkt die ander dan: o, ik kan wel even gaan bewegen. Maar er zijn er ook bij die onverstoorbaar blijven staan, mij negerend en rustig wachtend tot ze boven zijn en dan op hun fiets stappen.
Mooi meegenomen
Er iets van zeggen vind ik te ver gaan, want hé, we wonen in een vrij land, iedereen mag doen op die lopende band wat-ie wil. Al doe je de handstand, als je er maar vanaf gaat als je boven bent (of beneden). Maar ik snáp het gewoon niet. Als je op zo’n band kunt stappen en je gaat net ietsje sneller zonder de extra moeite, is dat toch mooi meegenomen?
Zure vrouw
En nou vraag ik me af hè, is dit nou een typisch ergernisje van een 55-plusser? Volgens mij had ik dat soort ergernissen echt niet toen ik dertig was en ook niet toen ik veertig was. Het begint te komen, het snelle ergeren. Help! Ik wil niet die vrouw zijn die je berispt omdat je twee tellen op de stoep fietst, of van wie scholieren geen seconden met z’n drieën naast elkaar mogen fietsen. Ik wil echt niet zo’n zure vrouw worden, is hier iets tegen te doen? Tips graag!
