Tweeling Jeanne en Han: ‘Als de een verdrietig is, dan voelt de ander dat’

Jeanne: “Wij zijn de jongsten uit een gezin van vijf kinderen. Wij waren als kind al altijd samen en zaten in dezelfde klas van de basisschool en later op de mulo en havo. We droegen vaak dezelfde kleding, ik geloof dat mensen ons schattig vonden. En dat ze erom moesten lachen dat we vaak, los van elkaar, precies hetzelfde zeiden.”

Han: “We komen uit Noord-Brabant en onze tantes noemden ons vertederd ‘troelekes.’ Toen we een jaar of vijf waren, knipten we elkaars pony. Scheef natuurlijk, geen gezicht.”

Jeanne: “Onze band bleef net zo hecht toen we ouder werden. We deden allebei de opleiding voor directiesecretaresse bij Schoevers. We hadden wel vriendinnen, maar eigenlijk hadden we niemand nodig want we hadden elkaar. Met onze broer en zussen waren we lang niet zo hecht. Uiteindelijk waren zij het huis uit en waren er slaapkamers zat, maar we bleven onze kamer delen en sliepen samen in een bed.”

Han: “Ik solliciteerde in 1975 bij farmaceut Organon en werd aangenomen als secretaresse. Toen er een paar maanden later een vacature vrijkwam, solliciteerde zij ook en werd aangenomen. Dat was wel fijn, omdat we zo samen naar kantoor konden fietsen.”

Jeanne: “Op de terugweg naar huis namen we de dag dan even door.”

Han: “We hadden veel lol als we onze bazen voor de gek hielden. Als ze mij iets vroegen, kwam Jeanne. Als ze het uiteindelijk merkten, reageerden ze zuur.”

Jeanne: ‘Een van mijn bazen wíst niet eens dat mijn tweelingzus op dezelfde gang werkte. Die man raakte in verwarring omdat hij dacht: wat verkleedt Jeanne zich toch vaak! Ik zag haar vanochtend nog in een jurk, en nu heeft ze een rok en een blouse aan!”

Han: “Na een tijd koos ik ervoor om au pair te worden in Athene. Ik kreeg daar een vriend met wie ik ging samenwonen. Wel vloog ik vaak naar Nederland, naar huis in Schaijk. Omdat ik thuis én mijn werk bij Organon te veel miste, ben ik weer in Schaijk gaan wonen en vloog ik om de zoveel weken naar Athene, tot mijn vriend in 2016 overleed.”

Jeanne: “In 2004 verhuisde ik van Schaijk naar Wijchen, op zeventien kilometer van Han. Dat voelde als een rouwproces, hoewel het uiteindelijk wende: ik vond mijn draai en ging als fitnessinstructrice werken. Ik heb altijd tegen mijn man gezegd: ‘Han is voor mij net zo belangrijk als jij, ik ga nooit tussen jullie kiezen.’ Gelukkig kunnen ze het goed vinden samen.”

Han: “We feliciteren elkaar niet op onze verjaardag, want dat voelt raar, alsof je jezelf feliciteert! Als de een verdrietig is, dan voelt de ander dat. We zijn niet zulke praters, dus dan huilen we gewoon even samen. We gaan veel bij elkaar langs, gewoon op de fiets. Dan kletsen we, drinken we koffie en eten wat lekkers – we houden beiden van zoetigheid. In de zomer zwemmen we ook veel samen.”

Jeanne: “We kregen kort na elkaar dezelfde ernstige aandoening, een gescheurde aorta. Ik in oktober 2020, Han in maart 2022. Toen zij ‘aan de beurt’ was, voelde dat als een déjà vu. Ze was in Athene en gelukkig op bezoek bij een vriendin die haar naar het ziekenhuis bracht toen ze zich opeens niet lekker voelde worden. Midden in de nacht werd ze met spoed geopereerd. Afwachten of het goed kwam, was heel naar. Gelukkig vlogen we uiteindelijk samen naar huis toen ze toestemming van de chirurg had.”

Han: “Het gaat nu beter met ons. We praten er niet veel over, doen alsof er niks gebeurd is, dat voelt fijner.”

Jeanne: “Of we nu dankbaarder zijn nog samen te zijn? Het past niet bij ons dat te zeggen.” (na een korte stilte in koor) “Maar dat is wel zo.”

Jeanne: “Ik hoop dat we in 2023 weer samen vaker op vakantie kunnen naar Athene. Haar vriendinnen daar zijn inmiddels gezamenlijke vriendinnen.”

Han: “Samen veel fijne dingen doen en samen gezond blijven, dat is het belangrijkst.”

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.