Ik heb soms een superouwetuttige reden om nee te zeggen. Maar hé, dat heb ik maar te omarmen

“Och hemel, voortaan bel ik jou,” kreunt vriendin, die alweer JA heeft gezegd op een enorme klus waar ze totaal geen tijd voor heeft én nog belangrijker: waar ze ook helemaal geen zin in heeft. Ik heb haar net opgebiecht dat ik dat niet meer doe. Ik bouw eerst een reserve in: ik wil de tijd om erover na te denken. Daarbij stel ik een termijn. Zo van: overmorgen laat ik het je weten. Want ik begin te beseffen dat ik het best functioneer bij één afspraak per dag. Dat is superouwetuttig. Dat besef ik. Ik heb het lang genoeg veroordeeld in superouwetuttige vriendinnen. Als die zeiden: ‘Nee hoor, dat is me te veel,’ dan was ik ronduit verontwaardigd. Of als ze opmerkten dat ze liever niet meer ’s avonds in de auto stapten. Omdat alles dan zo schitterde en ze de afstanden slechter konden inschatten. Sjonge, wat een getut. En dat vindt deze kreunende vriendin ook. Samen verzetten wij ons tegen geneuzel. Ferm en stevig. En als de übersuperouwetuttige types vertelden dat ze de snelweg niet meer op durfden, schreven we ze zwijgend af.

Beetje toegeven

Maar inmiddels geef ik een beetje toe. Ik vind het soms te veel op één dag. ’s Avonds rijden vind ik ook onprettig. Daar heb ik een oogonderzoek voor aangevraagd. Misschien heb ik beginnende staar. En elk nadeel heeft zijn voordeel: dan vergoedt de verzekering een operatie, laat ik nieuwe lenzen inzetten, ben ik meteen van mijn bril af en kan ik ook in het donker weer alle borden lezen. Dat lijkt me een fantastische daad van verzet tegen die dreigende superouwetuttigheid. Maar evengoed accepteer ik beetje bij beetje dat niet alles meer zo soepel loopt als ooit, eens, nog niet zo heel lang geleden. Een beetje toegeven en jezelf beschermen is misschien niet zo’n verkeerd idee. Ik zeg dus vaker NEE. Ook als ik er een paar dagen over heb nagedacht. Ik vertel ook waarom en soms is dat om een superouwetuttige reden. Maar hé, dat deel van mijn persoon heb ik maar te omarmen, want ik hoop nog heel wat jaren superouwetuttig rond te lopen op deze aarde.

Frisse blik

“Niet té tuttig, hè?” waarschuwt vriendin. Welnee. Lekker toegepast ouwetuttig. Zo van: ik laat mijn lenzen vervangen, zodat ik weer ongefilterd met een frisse blik tegen de wereld mag aankijken. En elke keer als ik een succesvol stokje steek voor plannen die me ondermijnen, trakteer ik mezelf op sushi om het te vieren. Lang leve de stokjes. (Dank voor deze tip aan Mirjam, die het op haar Facebook postte.) En ik doe één ding per dag. Daarnaast brei ik aan een supertuttig katoenen babytruitje voor het kindje dat komt. Tegen zoiets kleins zeg je natuurlijk altijd JA.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.

fotografie: marloes bosch. styling: brigitte kramer. visagie: carmen zomers.