Els: ‘Door mijn nieuwe baan ben ik een stuk zelfverzekerder geworden’

Op 23 februari blies Els zestig kaarsjes uit. Ze doet de financiële administratie bij een modemerk, woont in Haarlem en is 37 jaar getrouwd met Johan (64). Samen hebben ze drie zoons: Dennis (34), Michael (32), Tim (28) en vier kleinkinderen: Liv (5), Lenny (3), Sofie en Roan (allebei ruim 1,5).

Hoe ervaar je het om zestig te worden?

“Mijn vader werd maar 59 jaar en nu realiseer ik me des te meer hoe jong dat was. Hij had kanker en was maar kort ziek. Dat was moeilijk: er was amper tijd om afscheid van hem te nemen en me te realiseren wat er gebeurde. Het voelt extra speciaal om zestig te worden en hem te ‘overleven’. Op deze leeftijd besef ik ook hoe ontzettend dankbaar ik ben voor wat ik heb: een prachtig gezin met mijn lieve man Johan en vier geweldige kleinkinderen. Zestig worden betekent ook dat er een bepaalde rust in mijn leven is gekomen. Tot anderhalf jaar terug hadden Johan en ik een eigen zaak, wat betekende dat ik altijd aan het werk was. Dat is er nu niet meer en de kinderen zijn ondertussen de deur uit. Daardoor heb ik meer tijd om te tennissen met vriendinnen en een terrasje te pakken. Dat kon vroeger nooit, dus daar geniet ik nu met volle teugen van.”

Wat weet je nu wat je op je vijftigste niet wist?

“Dat ik nu al vier kleinkinderen zou hebben! Ik vond het geweldig om oma te worden. Van de ene op de andere dag zag ik mijn zoon Dennis van een jongen in een vader veranderen. Hij had meteen een liefdevolle, zorgzame blik in zijn ogen toen hij zijn dochter voor het eerst in zijn armen had. Dat was heel bijzonder. Wat ik ook niet had gedacht, is dat ik na mijn vijftigste nog een andere baan zou krijgen. Vijf jaar geleden werkte ik nog als assistent accountant en nu doe ik de financiële administratie van een mannenmodemerk. Daar krijg ik veel meer waardering en dat is goed geweest voor mijn gevoel van eigenwaarde. Bij mijn vorige baan sprak ik mijn leidinggevende nauwelijks, maar nu word ik gezien en krijg ik vaak complimenten. Daardoor durf ik ook weleens een foutje te maken en ben ik een stuk zelfverzekerder geworden.”

Wat is je grootste levensles?

“Dat je als vrouw altijd onafhankelijk moet zijn. Op mijn 21ste scheidden mijn ouders en dat heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Ik vond het heel heftig, want ik woonde nog thuis en door de scheiding vervaagde onze moeder-dochterrol een beetje. Ik werd haar sparringpartner en ze bleek niet zelfstandig bij het regelen van de scheiding. Dat heb ik dus voor haar gedaan. Dat was een omslagpunt: door de afhankelijke rol van mijn moeder besefte ik dat ik dat zelf later anders wilde doen en ben ik heel zelfstandig geworden.”

Wat zijn je plannen voor de komende tien jaar?

“De komende tien jaar hoop ik op de eerste plaats gezond en sterk blijven, dat vind ik het belangrijkst. Mijn moeder was dement en dat maakte haar ongeremd en apathisch. Ze verloor haar levenslust en had nergens meer interesse in. Ik ben heel ondernemend, dus ik hoop dat zelf nooit mee te maken. Om zo lang mogelijk fit te blijven ben ik bewust meer gaan sporten. Ik wil het opgroeien van mijn kleinkinderen namelijk graag bewust meemaken en veel leuke dingen met ze doen, zoals naar een pretpark gaan, lekker knutselen en koekjes bakken.”

Als je nu naar een jeugdfoto kijkt, wat denk je dan?

“Op deze foto ben ik een jaar of acht. Ik zie een verlegen, jong meisje dat nog niet veel van de wereld weet. Ik had nog niet zoveel zelfvertrouwen: ik was lang voor mijn leeftijd en daar werd ik soms een beetje mee gepest. Toen ik van de mavo naar de havo ging, voelde het alsof ik een verse start kon maken. Daar was ik plotseling niet meer de langste en stelde ik me open voor contact met anderen. Ik dacht: het is nu of nooit, anders gebeurt het niet meer. Met dat zelfvertrouwen is het later dus helemaal goed gekomen.”