Roos: ‘Niemand weet dat ik een fles wijn per dag drink’

Roos:

“Tot een halfjaar geleden vond ik het niet zo’n probleem. Dat ik elke dag een fles wijn dronk hoorde gewoon bij lief zijn voor mezelf. Zeggen ze niet dat het leven een feestje is, maar dat je zélf de slingers moet ophangen? Nou dan. Dit was nou eenmaal mijn manier van ontspannen, van op een prettige manier de dag afsluiten. En ik kon er zo mee stoppen, hoor. Alleen: dat wílde ik niet! Zo luchtig denk ik er tegenwoordig niet meer over. De keren dat ik probeerde om doordeweeks niet te drinken, hield ik dat niet langer dan drie dagen vol. Drie dagen waarop ik me verre van goed voelde en ontzettend kribbig was. Dit heeft me ervan bewust gemaakt dat mijn dagelijkse fles wijn misschien toch meer is dan een ‘aangename gewoonte’. Misschien moet ik er zelfs iets tegen doen. Maar eerlijk gezegd weet ik niet goed wát...”

Troostmiddel

“Ook Anton, met wie ik zestien jaar samenwoonde, hield van een goed glas wijn. Om tien uur ’s avonds dronken we standaard een glas samen. Het was óns moment. We hadden een fijne relatie. Ik voelde tot op het laatste moment vlinders voor hem. Hij overleed in 2016, na een kort en hevig ziekbed. Gelukkig heb ik fijne vriendinnen die mij en mijn kinderen daarna enorm steunden. Een van hen, Anna, overtuigd single, trok zelfs een halfjaar bij me in. Met haar zette ik de gewoonte van elke avond een glas wijn drinken door. Vaak werden het er twee of drie, soms zelfs vier of vijf. Alcohol werd mijn troostmiddel. Alleen hiermee kon ik mijn hoofd stilzetten. Ik kon er ook goed door slapen. Beter een glas wijn dan de slaappillen die mijn huisarts me wilde voorschrijven, dacht ik.”

Lekker rozig en loom

“De afgelopen jaren heb ik mijn leven weer weten op te bouwen. Ik heb een leuke baan, een fijn sociaal leven. Mijn kinderen komen graag thuis, ik doe ook geregeld leuke dingen met hen. En ik heb een nieuwe partner, met wie ik een latrelatie heb. Ja, het gaat weer goed met me. Maar met de gewoonte om ’s avonds een fles wijn open te trekken ben ik niet gestopt. Als ik met iemand samen ben, vind ik het gewoon gezellig. Het geeft meer sjeu aan afspraken met vriendinnen, en ook met mijn vriend is het extra ontspannen met dat glaasje drank erbij. Maar eerlijk is eerlijk: ook als ik alleen ben, komt er een fles op tafel. Al bij het koken schenk ik mijn eerste glaasje in en ik ga door tot de bodem in zicht komt. Ik kan er redelijk goed tegen, dronken word ik er niet van. Wel lekker rozig en loom. En ook ’s ochtends heb ik er amper last van. Of nou ja: het eerste uur ben ik niet fit, maar na een paar koppen koffie en een douchebeurt, waarbij ik altijd koud afdouch, kan ik er weer prima tegen. Nee, dat is niet wat ik het ergste vind. Wat ik wel rot vind, is dat ik mezelf er vaak op betrap dat ik mijn drankgebruik bagatelliseer of er zelfs over lieg.”

Verstopte fles

“Want dat ik veel drink valt ook mijn omgeving op. Mijn kinderen maken er al jaren af en toe opmerkingen over. ‘Moet je nu alweer wijn?’ zeggen ze, als ze onverwacht komen eten op een doordeweekse dag. ‘Ach joh, alleen omdat jij er bent,’ jok ik dan. Dat het een dagelijkse gewoonte is weten ze niet. Mijn vriend is daar evenmin van op de hoogte. Terwijl ook hij wel van een slokje houdt. In het weekend maken we soms samen drie flessen wijn soldaat. Maar de dag erna klaagt hij geheid over hoofdpijn en die avond wil hij absoluut niets. Het kost me dan moeite om te verkopen dat ik al wel weer trek heb. Ik drink dan liever stiekem dan dat ik die confrontatie aanga. Of, nou ja, ik schenk mezelf één glas in waar hij bij is – voor de geur uit mijn mond - en daar doe ik dan zogenaamd de hele avond mee. Ondertussen neem ik extra slokken uit een verstopte fles wijn in de keuken als ik voor hem een kopje koffie ga halen.”

Minderen

“Toen ik hem nog maar net kende, moest ik hier wel om lachen. Het voelde puberaal recalcitrant en ik maakte mezelf wijs dat ik mag doen wat ik wil en hem niets verplicht ben. Maar nu het steeds serieuzer wordt, voel ik me niet goed bij dit heimelijke gedoe. We praten over samenwonen; als mijn jongste de deur uit is, trekt hij vermoedelijk bij mij in. Dan kan ik hier toch niet mee doorgaan? Dit laatste is de reden dat ik meermaals heb geprobeerd om doordeweeks niet meer te drinken. Maar dat kreeg ik dus niet voor elkaar. Ik sliep niet meer en vond het leven echt niet meer leuk. Daarom viel ik terug in mijn oude gewoontes. Nu probeer ik te minderen, maar ook dat lukt nog niet. Ik voel me steeds eenzamer met dit probleem.”

Helemaal stoppen

Het liefst zou ik mijn goede vriendin Anna in vertrouwen nemen. Ik weet dat ze me zal begrijpen; zij heeft namelijk met exact hetzelfde geworsteld. Ook zij heeft een periode te veel gedronken. Wat me tegenhoudt, is dat ik precies weet met welk advies ze zal komen. Als je met drank eenmaal de grens overgaat, is er geen weg meer terug, zegt ze namelijk altijd. Dan is er nog maar één oplossing: helemaal stoppen. Dat heeft zij gedaan. Volgens haar is alcoholisme een progressieve ziekte, een ziekte die alleen maar erger wordt. Maar dat ik een alcoholist zou zijn, wil er bij mij echt niet in. Ik ben een doodgewone vrouw en functioneer nog prima. Dus ik moet dit zelf onder controle kunnen krijgen. Helemaal stoppen, voorgoed, dat zie ik echt niet zitten. Dan wordt het leven nooit meer gezellig.”

De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd. Ook (anoniem) een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar: redactie@margriet.nl.

Dit artikel komt uit het digitale magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in de digitale Margriet staat? Klik hier.