Renée: ‘Ik heb er veel verdriet van gehad dat ik kinderloos zou blijven’

“Wanneer ik echt verliefd werd op Pieter weet ik niet, dat is gegroeid. Na onze eerste kus, in de fauteuil bij de voordeur, ben ik met storm in mijn hoofd naar huis gefietst: wat is dít? Eén ding wist ik wel zeker: als ik zou doorgaan met Pieter, zou ik nooit eigen kinderen krijgen. Dat wilde hij echt niet, dat wist ik, daar was geen twijfel over mogelijk.”

Huisvriendin

Pieter was de vader van het gezin waar ik al jaren oppaste. Twee decennia ouder dan ik, pedant, slecht gekleed en getrouwd met Hansje, een ontzettend mooie vrouw. Met de jaren was ik meer een huisvriendin dan oppas geworden, iemand die veel over de vloer kwam en ’s avonds vaak meeat. Intussen trouwde ik met mijn jeugdliefde, van wie ik na drie jaar alweer scheidde. Op de dag dat we onze scheiding bij Pieter en Hansje aankondigden, vertelden zij ons dat Hansje borstkanker had. Ik herinner me nog hoe ze dat woord uitsprak, het kwam binnen als een afschuwelijke mokerslag. Zelf was ze er heel nuchter onder. Ze zouden zeer snel met een behandelplan beginnen en Hansje legde precies uit wat ze allemaal zou ondergaan.

Spermadonor

“Wonder boven wonder genas Hansje. In het jaar dat daarop volgde begon zich bij mij een kinderwens op te dringen. Ik was toen 32, had geen relatie en weifelend en nadenkend kwam ik al vrij snel uit bij Pieter als mogelijke spermadonor. Ik wilde geen anonieme vader voor mijn toekomstige kind, een spermabank zag ik dus niet zitten en Pieter vond ik echt een fantastische vader. Hij had zo’n mooi gezin. Ik zag het als een schenking, ik wilde verder niet dat Pieter een echte vaderrol zou gaan vervullen; het zou míjn kind zijn.Hartstikke zenuwachtig was ik toen ik het ze aan de keukentafel vroeg. Hansje zei volmondig ‘ja’, maar Pieter wilde het niet; hij had al twee kinderen en dat vond hij voldoende.”

Prille relatie

“Een jaar later was de borstkanker terug. Er begon een gekke tijd waarin ik als huisvriendin voor Pieter en de kinderen zorgde, terwijl Hansje boven doodziek in bed lag. Ze stierf op een kille winterdag in februari op 39-jarige leeftijd. Pieter was in de tijd na haar dood enorm op zoek naar zichzelf, wie hij was zonder haar, hoe hij het met zijn kinderen moest aanpakken zonder zijn vrouw die altijd alles voor het gezin regelde. Het was in die chaotische tijd dat ik verliefd werd op hem, verliefd op zijn kwetsbaarheid. Maar het was geen gemakkelijk begin. Onze prille relatie jojode wat af, van wel naar geen relatie, het was zenuwslopend. Ik ben ontzettend vaak boos weg-gefietst en dan hoorde ik een paar uur later mijn deurbel alweer zoemen. Stond hij weer voor de deur met tranen in zijn ogen om te vragen of ik alsjeblieft terug wilde komen omdat hij niet zonder mij kon. En natuurlijk ging ik elke keer weer voor de bijl.”

Veel verdriet

“Twee jaar na Hansjes dood stelde Pieter voor om de slaapkamer te veranderen: een nieuwe kleur op de muur en een nieuw bed. Vanaf dat moment begonnen de kinderen ons ook echt als stel te zien. In de jaren die volgden heb ik bij vlagen veel verdriet gehad van het feit dat ik nooit kinderen zou krijgen, terwijl ik dat nog steeds heel graag wilde. Pieter heeft mijn verdriet niet altijd goed begrepen. Dat kon hij ook niet: hij had al twee fantastische kinderen. Uiteindelijk heb ik de kinderen officieel geadopteerd, wat voor mij heel waardevol was.”

Gemis

“De kinderen zijn nu al een tijd het huis uit. Met hun vertrek brak er een nieuwe tijd aan: voor de eerste keer waren we met z’n tweetjes. Het is zo veranderd tussen ons, we zijn zo veel gelijkwaardiger geworden. Waar we vandaan kwamen en waar we nu staan, dat is een wereld van verschil. Ik ben voor 99 procent gelukkig. Die ene missende procent is het gemis van die onvoorwaardelijke liefde tussen moeder en kind. Maar als je me zou vragen: zou jij nú nog een kind willen, dan zou ik ‘nee’ zeggen. Het is goed zoals het is, we hebben een heel fijn leven samen.”

De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd. Ook (anoniem) een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar redactie@margriet.nl.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.