PREMIUM
Ondanks het ziekenhuisbed is het nog redelijk gelukt om deze kamer naar mijn moeders smaak in te richten
Op haar 96ste kan de moeder van Alexandra niet langer zelfstandig wonen en moet ze verhuizen naar een verpleeghuis. Alexandra heeft haar best gedaan om haar kamer knus en gezellig te maken. En dat lijkt aardig gelukt. Of toch niet?
Het zoeken naar een verpleeghuis voor mijn moeder was net zo’n crime als het zoeken naar de juiste school voor m’n kinderen. Websites bekijken, ervaringen van anderen vragen, formulieren invullen, de sfeer proeven en als bonus: de schok verwerken van weeë etensgeuren en een gedeelde badkamer.
Uiteindelijk lukte het. En het was niet te vroeg. Mijn moeder heeft netjes voldaan aan de wens van de overheid om zo lang mogelijk thuis te blijven wonen. Maar op je 96ste kun je wel een paar helpende handen gebruiken.
Niet betreden
Op een winterse namiddag gaan mijn dochter en ik langs. Het is stil in het verpleeghuis. De receptie op de begane grond met plastic coronascherm is onbemand, in de eetzaal scharrelt een enkele bewoner rond, er zitten wat mensen in hun rolstoel aan tafel. Op de zesde verdieping stappen we uit de lift en lopen de lange gang in. Hier en daar staat een deur open, een televisie aan. De kamerdeur naast die van mijn moeder is dicht. Ik zie het witte A4’tje, opgeplakt met tape. KAMER NIET BETREDEN staat er in hoofdletters. Ach... dat was die Russische dame die bijna geen meubels had, bedenk ik.
Puzzel
Bij mijn moeders deur bel ik aan en ik doe meteen zelf de deur open met de blauwe tag. Ik wil haar niet laten schrikken én haar de gang naar de deur besparen. Op haar lage salontafel staan kaarsen die op een batterij ‘branden’. Ondanks de bruingrijze gordijnen die er standaard hangen en het ziekenhuisbed dat tegen de muur staat, is het nog redelijk gelukt om deze kamer naar haar smaak in te richten. Het koperen klokje en de loden gewichtjes op de vensterbank, foto’s van de kleinkinderen en het ronde blad met de blauwe koffiemokken en de suikerpot op het dressoir. Een eengezinshuis terugbrengen naar één kamer is een hele puzzel.
Mijn dochter maakt toastjes klaar met de zalm die we meegenomen hebben. Ik schenk het kleine flesje witte wijn met de giraf op het etiket leeg in haar glas. Het was niet mijn bedoeling, maar ik kan het toch niet laten om het A4’tje te noemen. Mijn moeder zegt dat ze jaloers is op de buurvrouw.
Ook een ‘Geen 18 meer’-momentje? Stuur ons je reactie via margriet.nl/reageer.
Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.