Een niet-ingewijde als ik vergaapt zich aan alle handelingen met wierook, bloemen, mangoblaadjes en meelballetjes

Karan is een Hindoestaanse man die verkleed als vrouw een Hindoestaanse bruiloft opvrolijkt met zijn dans. Ik zag hem laatst in Suriname toen ik te gast was bij de voorbereidende huwelijksceremoniën van Viraj, een kennis van mij.

Een Hindoestaans huwelijk duurt minimaal twee dagen en zit boordevol rituelen. Een niet-ingewijde als ik vergaapt zich aan alle handelingen met wierook, bloemen, mangoblaadjes en meelballetjes. Ik geniet ook van de mooie aankleding van de feesttent rondom het ouderlijke huis. Lange eettafels achterop het erf waar ook de veldkeuken is en waar rotiplaten worden uitgerold en erwten, pompoen en aubergine in enorme pannen worden klaargestoomd. Voorop het erf staan honderden plastic stoelen rondom een kleine tempel met een altaar voor de religieuze handelingen.

Vrijgezellenfeest

De eerste dag van de bruiloft is de dag van de bhatwaan, het vrijgezellenfeest. Bruid en bruidegom vieren dat afzonderlijk van elkaar in hun eigen huis, omringd door hun eigen familie.

’s Ochtends in alle vroegte wordt Viraj van top tot teen ingesmeerd met kurkuma, waardoor zijn bruine huid glanzend bronsgeel kleurt. Zijn voeten worden bestrooid met rijstkorrels die blijven plakken op de kurkuma. Bekend is de geneeskracht van kurkuma maar hier staat het symbool voor het wegwassen van het verleden en voor de focus op het heden en de toekomst. De rijstkorrels moeten vruchtbaarheid afroepen.

De dag van de bhatwaan is ook de dag van Sharmila, moeder van Viraj. Ze zal de kroon voor haar zoon inzegenen en morgen op zijn hoofd zetten. En ze zal samen met andere vrouwen genieten van deze dag, want, ook alweer, volgens traditie zijn de vrouwen van de familie van de bruidegom niet aanwezig bij de huwelijksinzegening.

Bruiloftstoet

De volgende dag is de dag van de baraat. In optocht, in een versierde auto, zal Viraj, alleen vergezeld van de mannen in zijn familie vertrekken naar zijn bruid. Viraj is op zijn mooist gekleed in een geel pak. Net zoals de kleine bruidsjonker en net zoals al zijn naaste familieleden. Het geel van de kurkuma is immers ook de kleur van de hoop, van levensplezier en geluk.

Voordat de stoet vertrekt komt Karan in beeld. Volgens een oud verhaal moet hij verkleed als vrouw de aandacht afleiden van mannen die het in hun hoofd halen om de bruid te schaken. Maar meer nog dient hij tot vermaak van de bruiloftsgasten. Hij is opgemaakt met rode lippen, stipjes boven zijn wenkbrauwen en blush op de wangen. Op zijn hoofd een lange vlecht onder een sjaal van rode glitterstof met een kroontje erop. Zijn rode blouse is van dezelfde stof, net zoals zijn cirkelrok van vijf kleurenbanen. Die kleuren vloeien in elkaar over wanneer Karan op muziek snel om zijn eigen as in de rondte draait. Hoe meer hij opgezweept wordt door omstanders, hoe wervelender zijn bewegingen worden. In zijn hand houdt hij de rechterschoen van Viraj. Het geld dat hij zo ophaalt, komt tenslotte terecht in de schoot van de bruidegom.

Dan is het tijd voor het vertrek. De hele buurt loopt uit om de stoet te zien die onder luid getoeter uit zicht rijdt. Moeder Sharmila houdt het niet meer droog. Ze neemt afscheid van haar enig kind en laat zich troosten door de andere vrouwen die achterblijven.

Over Noraly Beyer

Noraly Beyer is geboren in Willemstad, Curaçao en woonde in de jaren zeventig en tachtig in Suriname. Ze werkte als nieuwslezeres bij NOS, schrijft columns, werkt in het theater en zit in verschillende jury’s en commissies. Ze leest graag en houdt van de tuin. Noraly heeft een latrelatie met Joost Prinsen, heeft een volwassen zoon en dochter. Ze is oma van twee kleinkinderen en een heel stel bonus kleinkinderen. Wil je Noraly volgen? Tweewekelijks lees je haar nieuwste column op margriet.nl/noraly of volg haar op Twitter: @norabey.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.