‘Ik vind het jammer dat er zo weinig over is van de aantrekkelijke man die hij ooit was’

“Afgelopen kerst deed ik Ruud een abonnement op de sportschool cadeau. Hij had al vaker gezegd dat hij meer wilde bewegen en ik dacht: ik vat de koe bij de hoorns. Om hem te motiveren sloot ik direct een halfjaarabonnement af. Een domme zet, want weggegooid geld. Hij is nog niet één keer geweest. En van het gezonder en vooral mínder eten – wat hij echt van plan was, riep hij tijdens de feestdagen – is ook nu weer niets terechtgekomen. Als ik daar iets over zeg, reageert hij chagrijnig. ‘Straks in de lente ga ik ertegenaan,’ belooft hij. Maar ik weet nu al dat hij dan met nieuwe smoezen komt. Zo gaat het al heel lang en ik voel me dom dat ik telkens weer in zijn beloftes en voornemens trap. Ik voel me er ook verdrietig over. En nee, niet ­alleen omdat ik veel geld voor hem heb uitgegeven voor dat sportschoolabonnement, geld dat ik echt wel beter kon gebruiken. Ik vind het pijnlijk dat Ruud geen ­enkele moeite doet om aan zijn uiterlijk en gezondheid te werken. Het kan hem kennelijk niet schelen dat ik hem niet zo aantrekkelijk vind zoals hij nu is. ‘We zijn toch lang genoeg samen om elkaar te nemen zoals we zijn?’ zegt hij, als ik daar toespelingen op maak. Die vlieger gaat voor mij helaas niet helemaal op. Al zou ik graag willen dat dat anders was.”

Lekker ding

“Toen ik Ruud ontmoette, waren we halverwege de twintig. Wat was hij een lekker ding in die tijd. Hij had een grote bos blonde krullen en een atletisch lijf. Toen hij me aansprak in de disco, waar ik op stap was met vriendinnen, werd ik op slag verliefd. Hij vond het toen nog lastig om zich te binden, om mij op nummer één te zetten. Dat zorgde ervoor dat we lang een knipperlichtrelatie hadden. Tot ik, omdat ik schoon genoeg had van elke keer dat liefdesverdriet, naar een andere stad verhuisde. Ruud miste mij meer dan hij had verwacht en stond na een paar maanden op de stoep om mij een huwelijksaanzoek te doen. Romantischer kon ik het niet verzinnen. Vanaf dat moment ging hij er echt voor en we zijn nu alweer 28 jaar getrouwd. Ons huwelijk werd verrijkt met twee kinderen, de jongste woont nog thuis. We hebben het goed samen, zijn op elkaar ingespeeld en ik hou nog steeds veel van Ruud. ­Alleen: ik vind het jammer dat er weinig meer over is van de aantrekkelijke man die hij ooit was. Natuurlijk, we zijn ouder geworden. En dat hij zo goed als kaal is, daar kan hij niets aan doen. Ook ik heb niet meer het ­figuurtje van toen we net getrouwd waren. Maar ik zorg er wel voor dat ik er goed uitzie. Ik vind het belangrijk om op mijn ­gewicht te letten, weiger me neer te leggen bij grijs haar en loop elke week een paar keer hard. Ook doe ik mijn best om me leuk te kleden. Uiterlijk is belangrijk voor me, het is je visitekaartje. Ik voel me gewoon fijner als ik er verzorgd uitzie.”

Buik(je)

“Helaas staat Ruud daar ­anders in. Toen de kinderen waren geboren, deed ik er alles aan om mijn zwangerschapskilo’s er weer snel af te krijgen. Hij begon juist uit te dijen, toen al. ‘Het goede huwelijksleven,’ noemde hij dat, en ach, ­indertijd zat ik er niet mee. Zijn beginnende buikje was lekker zacht, fijn om tegenaan te kruipen. Maar dat diezelfde buik tegenwoordig ver over zijn broekriem hangt, daar kan ik niets positiefs meer in zien. Het komt doordat hij veel te veel eet. Hij ziet er pafferig en opgeblazen uit, met een onderkin en een dik gezicht. Dat hij het liefst een baard draagt en hij die slechts afscheert als ik erg aandring, maakt het er voor mij niet beter op: ik houd helemaal niet van gezichtsbeharing. Maar Ruud lijkt niet meer om zijn uiterlijk te geven. Bovendien is zijn overgewicht ongezond. Gelukkig verzet hij zich niet tegen de kleding die ik voor hem koop en loopt hij er, dankzij mij, wel netjes bij. Maar al met al vind ik zijn uiterlijk niet aantrekkelijk. En daar heb ik last van.”

Ik wil trots zijn

“Ik mis het om niet van hem te kunnen afblijven, zoals vroeger. We hebben lang een goed seksleven gehad. Maar de laatste jaren neem ik minder vaak initiatief, ik voel het ­gewoon niet meer. Ook mis ik het om trots naast hem te lopen, om blij te kunnen denken: dit is míjn vent. Het pijnlijkst vind ik het om te beseffen dat Ruud dit helemaal niet erg lijkt vinden. Ik heb het idee dat hij na al die jaren niet meer bereid is zijn best voor me te doen. Een beetje zoals vroeger, toen we nog die knipperlichtrelatie hadden. Hij heeft ook weinig behoefte aan seks, dus dat ik hem minder vaak opzoek, doet hem niet veel. En hij staat er ook niet voor open om erover te praten. Als ik over zijn uiterlijk begin, poeiert hij me af met dooddoeners als: ‘Tja, we worden allemaal ouder.’ Of: ‘Het draait om inhoud, niet om uiterlijk.’”

Gouden vent

“Hij zegt dat ik oppervlakkig ben. Daarmee raakt hij een gevoelige snaar, want ­natuurlijk vind ik het zelf ook niet zo fraai dat ik hem niet gewoon volledig kan accepteren zoals hij is. Ik zou willen dat ik erboven kon staan. Want verder is hij een gouden vent. Ik heb een paar vriendinnen die er alleen voor staan en ik weet dat ze een moord zouden doen voor een man als Ruud. Dus ik heb al snel het idee dat ik zeur. Maar als ik mannen van zijn leeftijd zie die nog wel hun best doen om iets van hun uiterlijk te maken, voel ik me verdrietig worden. Niet dat ik Ruud zou willen inruilen. Maar ik zou zo graag willen dat hij echt zijn best deed om mij trots te maken.”

Ook anoniem een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.

Dit artikel komt uit de Digitale Editie van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in de Digitale Margriet staat? Klik hier.