Dat je zoiets belangrijks als een school beoordeelt op de trap, is natuurlijk belachelijk

Met Rifka bekijk ik momenteel middelbare scholen en dat zijn er best veel. In Amsterdam moet je er als groepachter maar liefst twaalf op een lijst zetten en met die lijst doe je mee aan een loting. Heb je een gunstig lotnummer, dan heb je kans om op je nummer 1-school te komen. Maar heel veel kinderen zetten de populairste scholen op nummer 1, dus daarmee maak je weer minder kans. Het is, kortom, een stressverwekkende bedoening, waar zelfs hele YouTube-tutorials over bestaan en waarbij ik mezelf en mijn kind alsmaar weer vertel: ‘Er zijn gewoon heel veel leuke scholen in Amsterdam.’ En dat is ook zo.

Geen idéé

Toen ik zelf in Amsterdam in de zesde klas zat – zo heette groep 8 in de middeleeuwen – bekeek ik drie scholen. Nog steeds een stuk meer dan vrienden die in kleinere steden of in dorpen opgroeiden. Maar vergeleken met Rifka: peanuts. Ik herinner me dat ik die scholen op basis van piepkleine, extreem onzinnige details beoordeelde. Wat moest ik ook? Ik was een bleue twaalfjarige, zonder enig idee van de wereld. Dus dat het Barlaeus Gymnasium op iets verder fietsen van mijn huis lag dan de andere twee scholen die ik zou bekijken, en bovendien gelegen was in het Spannende Centrum van Amsterdam (het Leidseplein!), vond ik al heel heftig. Binnen aangekomen vond ik het trappenhuis niet mooi. Het trappenhuis. Het idee dat je iets, en vooral zoiets belangrijks als een school, beoordeelt op de trap, is natuurlijk belachelijk. Maar nogmaals: ik had geen idee waar ik op moest letten, en ik was een kind. De andere twee scholen die ik bezocht waren het Hervormd Lyceum en het Vossius Gymnasium, vooral omdat ze op vijf minuten fietsen van mijn huis lagen. Dat leek me wel prettig. De rector van het Hervormd hield een streng praatje, dus hop: weer meteen afgeknapt. Op het Vossius hadden ze mooie stenen trappen en je mocht er als aankomende leerling een leuk proefje doen met zo’n bol waarvan je haar overeind ging staan. En er was een kleine soos waar je voor weinig geld zoute rijen kon kopen. Deze drie argumenten waren totaal doorslaggevend: hier ging ik de komende zes jaar van mijn leven doorbrengen.

Gemixt gezelschap

Mijn dochter is een stuk volwassener in het beoordelen van scholen. Zo kijkt ze of de kinderen van een school een gemixt gezelschap vormen. Dat had ik nooit bedacht. Ook vindt ze het belangrijk wat voor onderwijsmethode ze er hanteren. Was mij ook volledig ontgaan, om daarop te letten. Kortom, ze is nu al een stuk slimmer dan ik. Ik heb haar nog bij geen enkele school over het trappenhuis gehoord.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.