PREMIUM
Annette: ‘Door dit boek begreep ik mijn echtgenoot en zijn familie beter’
Soms lees je een boek waarin je jezelf zó herkent, dat je het niet meer kunt loslaten. Een boek om nooit meer te vergeten omdat het verhaal je aan het denken zette. Of omdat het je leven veranderde. Annette vertelt welk boek dat voor haar is.
Annette Burgers (58) over Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel García Márquez
“Honderd jaar eenzaamheid is een boek waar ik niet over uitgepraat raak. Het is – ondanks de humor – bikkelen om erdoorheen te komen; het gaat over zo veel generaties. Ik werd direct verliefd op het taalgebruik. De lange zwierige zinnen doorvoelde ik tijdens het lezen. Bovenal kon ik door dit boek mijn toenmalige echtgenoot Julio en zijn familie beter begrijpen. Het leven in Zuid-Amerika, waar hij vandaan komt, is anders dan hier in Europa. Het boek geeft een beeld van de regimes en politieke verschillen die daar altijd spelen. En ook dat familie het belangrijkste is en dat spiritualiteit voor de mensen daar normaler is dan voor ons. Zoals het boek is geschreven, zo sprak mijn schoonmoeder: met heel veel woorden. Al vertelde ze dat ze naar de bakker was geweest en had geroddeld met de buurvrouw, het werd zó’n prachtig verhaal, dat ik aan haar lippen hing om te luisteren naar wat er zou komen.”
Zuid-Amerikaanse cultuur
“Ik leerde Julio kennen in een Spaans cultureel centrum in Den Haag toen ik twintig was. Hij was negentien jaar ouder en politiek vluchteling. Toen hij begin twintig was, hoorde hij bij een beweging die tegen de dictatuur in Uruguay was. Hij is verlinkt en opgepakt. Julio heeft zeven jaar vastgezeten in een vreselijke gevangenis in Montevideo en is daarna naar Nederland gevlucht. Met hem kwam de hele Zuid-Amerikaanse cultuur in mijn leven; het eten, de muziek, de literatuur. Ik vond hem interessant door alles wat hij al had meegemaakt. Hij was een belezen man. Soms lagen we hele weekenden in bed met een stapel boeken. In die tijd heb ik ook Honderd jaar eenzaamheid gelezen. Ik ben heel nuchter en westers en had tot dan toe weinig meegekregen van spiritualiteit. Daarover leerde ik in dit verhaal.”
“Mijn schoonmoeder zei altijd: ‘Si Dios quiere.’ Dat betekent: ‘Als God het wil.’ In Zuid-Amerika wordt stelliger geloofd dat er meer is tussen hemel en aarde. In het boek wordt een meisje vanwege haar schoonheid opgenomen in de hemel. Maar ook de angst om te sterven als je iets niet goed hebt gedaan, wordt aangehaald. Julio is in 2000 overleden, hij was pas 55. De martelingen die hij in gevangenschap heeft moeten doorstaan, hebben zijn hart verzwakt. Onze kinderen waren toen negen en twaalf. Ik zag en zie het als mijn taak om zijn cultuur aan hen door te geven. Dit boek helpt me daarbij.”
Dit artikel komt uit de Digitale Editie van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in de Digitale Margriet staat? Klik hier