De mooiste brieven en reacties van lezers

Een helpende hand

Als ik door de wijk fiets, zie ik op steeds meer plekken buurtkastjes staan waarin voedingsmiddelen, menstruatieproducten en toiletpapier staan. Spullen die mensen mogen meenemen. Wat fijn dat deze plekken er zijn om laagdrempelige hulp te bieden. Net als bijvoorbeeld de vele weggeefwinkels en -pagina’s op Facebook, waar je op een gemakkelijke manier producten kunt weggeven en krijgen. In de jaren tachtig raakte ik als jonge twintiger op tragische wijze mijn man kwijt, waarna ik alleen achterbleef met twee kinderen. Ik werkte enorm hard en probeerde alle ballen in de lucht te houden, maar kon financieel mijn hoofd moeilijk boven water houden. Praten over mijn financiële problemen durfde ik absoluut niet, waardoor ik die zorgen alleen moest dragen. Het stemt me hoopvol dat, hoewel er nu meer mensen zijn met geldproblemen, er ook meer manieren zijn om hulp te vinden. Een grote stap vooruit.
L. Daamen

Dromen, durven, doen!

Na 35 jaar in Almere verhuisde Bente de Jongh (63) in oktober vorig jaar terug naar Zeeland, waar ze in haar jeugd ook al heerlijke jaren heeft doorgebracht.

“Na acht jaar niet meer in Zeeland te zijn geweest, ging ik in het najaar van 2021 een weekje naar Walcheren met een goede vriendin. Tijdens een wandeling over de duinen van Dishoek wist ik het: ik wil terug, ik wil weer in Zeeland wonen. Ik schrok enorm van die gedachte en stopte ’m weg, maar hij bleef toch op de achtergrond aanwezig. Een paar maanden later besloot ik toch uit te zoeken of het mogelijk was om die kant op te verhuizen. Je weet nooit hoe lang je nog hebt, dus vond ik het tijd om dingen niet langer uit te stellen, maar te doen wat mijn hart me ingeeft. Eerst een baan regelen en daarna zie ik wel hoe het loopt, dacht ik. Ik stuurde zes brieven en mocht evenveel keer op gesprek komen. En dat op mijn leeftijd! Woonruimte vinden, dat zou na het vinden van werk ook wel lukken, dacht ik. En ook dat ging goed: mijn nieuwe werkgever had wel een huisje in Middelburg waar ik tijdelijk kon verblijven. Alle puzzelstukjes vielen langzaam in elkaar. Precies op mijn 63ste verjaardag tekende ik het contract voor die nieuwe baan. Op de dag af een jaar na die eerste gedachte reed ik naar Zeeland, uitgezwaaid en gesteund door kinderen, familie en vrienden. Ik settelde me eerst in dat huisje in Middelburg en verhuisde acht weken later naar mijn droomappartement in Vlissingen. Als ik nu thuis ben en uit het raam de Westerschelde zie, ben ik enorm gelukkig. Ik woon hier heerlijk en geniet nog meer van het voor het eerst van mijn leven alleen wonen dan ik vooraf had gedacht. Ik kijk enorm uit naar de zomermaanden in Zeeland en hoop hier nog lang en gelukkig te kunnen wonen.”