Anne (58): ‘Waarom moet ik altijd initiatief nemen?’

Anne: “Mijn vriendin en ik kennen elkaar al sinds we kleine kinderen hadden en vlak bij elkaar woonden. Inmiddels zijn de kinderen groot en is zij verhuisd naar een andere stad. Dat betekent dat we niet meer even kunnen binnenlopen bij elkaar, maar echt moeten afspreken.

Zij is belangrijk voor mij en ik ook voor haar, zegt ze. Wat mij stoort is dat ík altijd degene ben die contact opneemt. Ik bel om een afspraak te maken, stuur een berichtje om te vragen hoe het met haar is en feliciteer haar als een van haar kinderen jarig is. Zij reageert dan wel en meestal komt het dan ook tot een lang telefoongesprek of een afspraak. Maar dat zal nooit van haar uitgaan. Ik heb me nu voorgenomen om maar eens niet meer te bellen en af te wachten wat zij dan doet. Maar ik ben bang dat ik dan maandenlang niets hoor.”

Annette

Mensen zijn verschillend. Jij bent zeer attent, je vriendin gaat op in haar drukke leven en reageert blij verrast als jij contact zoekt. Die verschillen zijn een gevolg van de manier waarop je bent opgevoed en van hoe je als persoon in elkaar zit: de een heeft veel behoefte aan contact en verplaatst zich gemakkelijk in anderen. De ander leeft misschien meer van moment tot moment en komt altijd tijd tekort. Je persoonlijkheid of karakter verandert gedurende je leven niet meer zo erg. Die wordt hooguit hier en daar wat bijgeslepen.

Je vraagt je af wat je betekent voor je vriendin. Haar gebrek aan initiatief tot contact is voor jou kwetsend omdat je er de conclusie aan verbindt dat je minder belangrijk bent voor haar dan zij is voor jou. Je overweegt dat te testen door zelf geen contact meer op te nemen. Dat kan, maar je zou ook kunnen accepteren dat jullie verschillend zijn en kunnen nagaan of ze naast dit weinig attente trekje ook nog dingen doet of zegt waaruit blijkt dat ze je waardeert en van je houdt. Door te accepteren dat jij beter bent in het onderhouden van de vriendschap, terwijl zij weer andere lieve eigenschappen heeft, voorkom je dat er bitterheid tussen jullie ontstaat.

De afweging of de investering in jullie vriendschap voor jou te veel is en of er voldoende tegenover staat, moet je natuurlijk zelf maken. Maar het zou jammer zijn als je je daar levenslang aan blijft storen, terwijl er zo veel waardevols is tussen jullie. Ten slotte zou ik wel een keer tegen haar zeggen dat je je soms onzeker voelt over wat jij voor haar betekent. Waarschijnlijk is ze zich daar niet van bewust en kan ze je geruststellen.

Elke week beantwoordt Annette Heffels een lezersvraag over relaties. Wil je ook een vraag insturen? Dat kan hier.

Over Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde Pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind.