Als het koolmeesje op de stalen kabel van de straatverlichting vlak onder mijn raam gaat zitten fluiten, kan ik mijn plezier niet op

De stadse jungle waar wij wonen staat vol gebouwen, huizen, trambanen, hotels, toeristenwinkels. Je ziet honderden fietsers en duizenden toeristen die vrij baan hebben omdat er bijna geen auto’s meer rijden. Behalve dan de busjes met vriendelijke handhavers, alles wat rondrijdt met een loeiende sirene op weg naar iets gevaarlijks en lawaaiige borstelwagens en bladblazers die de straat schoonvegen.

Een paar keer per week komt er een demonstratie voorbij met getrommel, gezang, vlaggengezwaai en spreekkoren. Soms zijn er oranje geklede Hare Krishna-jongeren, die ook trommelen en zingen. Er is elke middag een pianospeler/straatmuzikant met een piano op wieltjes die moderne hits speelt en daarmee zijn brood verdient. Ik ken zijn vijf liedjes inmiddels heel goed, dus van mij mag hij zijn repertoire uitbreiden. Maar hij speelt voor toeristen, dus wat maakt het hem uit? Het carillon eist vier keer per uur alle aandacht op en als de ramen open staan, kan ik flarden tekst van vreemde talen opvangen.

Groenloosheid

Ondanks het mooie uitzicht op de stad en de mensen en ondanks de stralende blauwe winterlucht mis ik bomen om me heen. In de verte, aan de overkant, zie ik een paar jonge boompjes staan. Mijn illegale hangende Babylonische tuin op het platje van anderhalf bij anderhalf voegt nog niet zoveel toe aan de groenloosheid van de wereld om me heen.

En toch weten de pollen me te vinden. Mijn ogen lozen een eindeloze stroom hooikoortstranen, ik zie er sneu uit. Oog- en neusdruppels en een pilletje bieden wat verlichting. Maar de make-up blijft eraf glijden. Als ik in de spiegel kijk, zie ik een allergische oudere vrouw met de voorjaarsvermoeidheid in haar gezicht gekerfd.

Overal vogeltjes

Dan opeens, bij een zeldzaam momentje van stilte in de kakofonie van Amsterdam hoor ik ze: vogeltjes die elkaar fluitend lokken. Ik ben een heel slechte vogelaar, maar een koolmeesje herken ik. Als die op de stalen kabel van de straatverlichting vlak onder mijn raam gaat zitten fluiten, kan ik mijn plezier niet op. Opeens zie ik overal vogeltjes onder dakpannen en overstekken vliegen. Het voorjaar komt eraan ondanks dat de winterjas nog even aanblijft. (Waarom zie ik nu al jonge mannen met alleen een T-shirt aan?)

Op de familieapp wordt geklaagd over voorjaarsmoeheid en pollen waar we allemaal luidruchtig last van hebben. Ik breng een nieuw onderwerp in, te weten mijn dagelijkse hobby: wanneer komt de zon weer tevoorschijn vanachter het gebouw aan de overkant. Ik heb inmiddels websites afgestruind en probeer de precieze dag te achterhalen. We hebben nu een pooltje. Ik denk binnen twee weken, maar april en zelfs mei worden geopperd.

Om me even te laven aan de natuur ben ik twee nachtjes neergestreken in Vinkeveen. Niemand om me heen, niets dan water, eendjes, bomen en vogeltjes. En… een bloeiende hazelaar voor de deur. Ik ben mijn oogdruppels en neusspray vergeten in Amsterdam dus ik blijf binnen. Ook lekker.

Over Angela Groothuizen

Duizendpoot Angela Groothuizen is actrice, presentatrice, dagvoorzitter, zangeres, columnist, theatermaker, jurylid én bijzonder ambtenaar van de burgerlijke stand. Angela is geboren in Alkmaar, woont in Amsterdam en heeft twee dochters. Iedere dinsdag lees je Angela’s nieuwste column op margriet.nl/angela Je kunt Angela ook volgen op Instagram en op Twitter via @angelagroothuiz of @dollydotsofficial.

Dit artikel komt uit de Digitale Editie van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in de Digitale Margriet staat? Klik hier.