Zolang het balkonnetje maar niet uitkijkt op de binnenplaats van een kippenslachterij

“Dan doen we toch gewoon weer Carmen?” We zitten voor het computerscherm, Jan en ik. We gaan ons reisje naar Verona boeken. Vier dagen. We boeken één opera vooruit, op mooie plaatsen. Als we er dan zijn, kopen we bij de Arena kaartjes voor Rigoletto. Die speelt de avond erna. Die zien we dan vanuit de hoogte, dicht bij de sterren, op de stenen trappen.

Morsige Romeinen

Het moet mooi weer zijn. Net als vorig jaar. Er moeten weer morsige Romeinen lopen met een vaal rood tafelkleed op hun schouders, dat al jaren niet is gewassen. Daar mag je mee op de foto, tegen betaling. En dat wil je. Ja toch? Ik wel. We moeten weer een halve dag op een bankje in park Bra zitten lezen. Vlak bij dat ene tentje waar je die lekkere koffietjes kunt kopen. En dan moet er ineens een Indiase bruidsstoet vlak voor onze neuzen gaan poseren voor de fotoreportage. Net als vorig jaar. Toen ze weg waren, raapte ik alle nepbloemetjes op, die uit kransen, slingers en haarwerken waren gevallen en nam ze mee naar huis.

Complotgenoten met hoedje

We gaan weer eten bij ons favoriete restaurant, want daar werkt de reïncarnatie van Willy Alberti. Hij begroet ons als oude vrienden en raspt mijn pasta vol met verse truffel. Net als vorig jaar.

En ik verheug me op mijn terugkeer in het complot van dames op leeftijd met een hoedje op. Wij knikken elkaar toe alsof we motorrijders zijn. Ik wist niet dat er zo’n afspraak bestond, totdat het me opviel in Verona. Vanaf dat moment zie ik ze overal: mijn complotgenoten die me toeknikken en soms zelfs knipogen! Zelf maak ik graag een klein buiginkje en ik herinner me ineens dat mijn moeder dat vroeger ook deed. We zeggen woordloos: ‘Ik zie je’ en we bedanken omdat het fijn is dat we zijn gezien. Dus dat doe ik nu ook weer. Net als vorig jaar.

Alles hetzelfde

Ons hotel is hetzelfde als vorig jaar en misschien nog leuker, omdat ik een kamer heb geboekt met een balkonnetje. Zolang dat niet uitkijkt op de binnenplaats van een kippenslachterij hoor je mij niet klagen. Ze hebben taartjes met van die gele pudding erop bij het ontbijtbuffet. En personeel dat elke keer weer blij is als ze je zien. Zonder dat het nep lijkt. Dan is het helemaal weer net als vorig jaar.

En omdat we graag willen dat alles hetzelfde wordt, doen we gewoon weer Carmen. Net als vorig jaar. Die is prachtig. Dus waarom zou je dat veranderen?

“Lekker alles hetzelfde,” verzucht ik. Jan knikt bedachtzaam. Want het kan ook zijn dat het anders wordt dan vorig jaar. Minder. Natter. Het kan regenen. Ik moet even over de oplossing nadenken. Maar ik heb hem: “Dan skippen we Rigoletto. Die hebben we vorig jaar ook niet gezien.”

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.