PREMIUM
Zodra ik binnenkwam vloog mijn puberdochter me in de armen. Met dikke rode ogen, tranen over haar wangen en schokkende schouders
De puberdochter van Josephine zit in een dip. En dat gebeurt natuurlijk precies wanneer Josephine zelf een avondje weg is.
Soms denk ik met heimwee terug aan de tijd dat ik mijn dochter elke avond sprak voor het slapen. Samen gezellig nog even voor de tv. Nu is dat heel anders, helaas. Ze heeft een enorm eigen leven met sport, vriendinnen en verkering. Daar kom ik niet meer aan te pas.
Het komt zelden voor dat ik er een avondje niet ben, maar als ik dan iets heb is dat altijd nét de avond dat ze me nodig heeft. Zo ook afgelopen dinsdag. Ik had een etentje van mijn werk. Mijn meneer was zo lief om de boel bij mij thuis te managen en mij op te halen na afloop. In de auto op de terugweg meldde hij dat het goed was gegaan maar dat mijn pubermeisje bij thuiskomst van volleybal zeer teleurgesteld had gereageerd op het feit dat ik er niet was. Ze was nog drie keer komen informeren waar ik bleef en hij meende dat hij haar huilend naar boven had horen gaan.
Dikke tranen
Ik raak er inmiddels niet meer van slag van maar begon me wel alvast voor te bereiden op wat ik zou aantreffen bij thuiskomst. Zou Wouter het hebben uitgemaakt? Zou ze ruzie hebben met een vriendin? Slecht cijfer? Ik besloot het maar over me heen te laten komen en te zien wat er was.
Zodra ik binnenkwam vloog ze me al in de armen. Dikke rode ogen, tranen over haar wangen, schokkende schouders, helemaal over haar toeren. Mijn meneer schoot wijselijk langs haar de kamer in en ik bleef bij haar op de gang. Ze had zich op de grond laten zaken en ik ging naast haar zitten. Wat is er toch allemaal schat? Na lang aandringen komt het eruit: IK BEN LELIJK. Ik heb net in de spiegel gekeken en mijn gezicht klopt gewoon niet!
Wijze raad
Deze had ik niet zien aankomen, maar bovendien wist ik ook gewoon echt niet wat ik ermee aan moest. Zo verdrietig en zo zielig zag het eruit. Het laatste wat ik waarschijnlijk moest doen is het tegenovergestelde beweren. Koortsachtig dacht ik na. Hopend op wijze woorden. En dit is wat eruit kwam…
“Lieverd, weet je nog vorige week? Toen je zo blij was? Toen je zei dat je zo goed ging, een mooi cijfer had gehaald en had gewonnen met volleybal?” “Ja,” zegt ze, “hoezo?” “Nou, TOEN HAD JE PRECIES HETZELFDE GEZICHT!” Ze denkt even na en daarna moet ze lachen. “Ja, dat is wel waar mam,” zegt ze.
Dan zeg ik: “Weet je schat, dit zijn gewoon je hormonen. Dat hoort er nu eenmaal bij. Elke vrouw kijkt wel eens met afschuw in de spiegel. Gelukkig is dat heel vaak de volgende dag weer over. Ga lekker douchen en laat de dag in het putje met het water meeglijden. Na een nacht goed slapen is het vast een stuk beter.” De volgende ochtend krijg ik een dikke knuffel. “Bedankt mam, je had gelijk!”