‘Na een leven lang oordelen en commentaar besloot ik niemand te vertellen over mijn maagverkleining’

“Laatst, op onze kantoorborrel stond ik met een paar collega’s te kletsen. Iemand zei: ‘Inge, wat zie je er toch fantastisch uit.’ Ik straalde. Complimentjes zijn altijd heerlijk en ik ben zelf ook erg blij met mijn nieuwe uiterlijk. Toen zei iemand anders, een superslanke vrouw van dertig: ‘Gelukkig heb jij het op eigen kracht gedaan. Ik zag laatst een vrouw op tv, die een maagband had laten plaatsen. Zó zwak, vinden jullie niet?’ Ze keek ons kringetje rond. ‘Je laat toch niet in je lichaam snijden omdat je geen zelfbeheersing hebt?’ De anderen knikten instemmend. Ik realiseerde me op dat moment: zo zouden ze dus ook over mij praten, als ze wisten wat ik heb laten doen. Zo denigrerend. Al die oordelen: ik ben er helemaal klaar mee. En precies daarom gaat de waarheid ze niets aan.”

“De aanleg om dik te worden heeft er bij mij altijd al ingezeten, ook mijn ouders waren gezet. En niet omdat er thuis zo slecht werd gegeten. Het ligt ook aan onze genen. Genen waar ik mij in de puberteit al tegen verzette. Als mijn vriendinnen naar de snackbar gingen, zat ik er vaak met een flesje water bij. Snoep dat stiekem de klas rondging, sloeg ik over. Ik wilde zó graag, net als mijn vriendinnen, in strakke spijkerbroeken passen. Alleen als ik me helemaal uithongerde, lukte dat. Zodra ik weer gewoon ging eten, werden mijn heupen weer voller. Tussen mijn twintigste en dertigste frustreerde me dat zó, dat ik boulimia kreeg. ’s Avonds voor het slapengaan propte ik me vol en spuugde daarna alles uit. Een perfect recept om je hele stofwisseling om zeep te helpen.”

Bemoeienissen

“Toen ik mijn grote liefde vond, Linda die van me houdt hoe ik ben, ongeacht hoeveel ik weeg, wist ik uit die destructieve cirkel te klimmen. Ik ging beter voor mezelf zorgen. Ik at gezond en bewoog dagelijks. Ik ben bijvoorbeeld gek op wandelen en zwem al twintig jaar een paar keer per week. Toch bleef ik maar worstelen met mijn overgewicht. Wat kreeg ik daar ook vaak commentaar op. Als je obesitas hebt, denken mensen dat je niets anders doet dan eten. En ze menen dat ze alles tegen je mogen zeggen. In de supermarkt bemoeiden mensen zich zomaar met de inhoud van mijn karretje. Als ik een patatje at, hoorde ik: ‘Zou je dat wel doen?’”

“Ook op mijn werk voelde ik me bekeken. Ik heb vooral vrouwelijke collega’s en ik kreeg geregeld ongevraagd advies. ‘Is dit niet ook wat voor jou?’ vroegen ze bijvoorbeeld toen een paar collega’s koolhydraatarm gingen eten. Of: ‘Bij mijn sportschool is een heel mooie aanbieding…’ Als ik dan antwoordde dat ik al drie keer per week zwem, kreeg ik ongelovige blikken. Ze hadden kennelijk geen idee dat ik echt al mijn best deed voor mijn gewicht. Afvallen was voor mij gewoon heel moeilijk. De eerdere boulimia had mijn hongergevoel verstoord en eten was een dagelijks gevecht dat ik telkens weer verloor. Ik gedroeg me als gezellige dikkerd. Maar onderhuids deed het zien van mijn spiegelbeeld altijd pijn. Net als de opmerkingen die ik daarover kreeg.”

Goed hulpmiddel

“Natuurlijk wist ik wel van het bestaan van een maagband of maagverkleining. Maar ik had beide nooit als optie overwogen. Ook ík zag het als een zwaktebod. Ook ík dacht: ik moet het toch zelf kunnen? Al wist ik in mijn hart wel beter. Het lukte gewoon écht niet. En toen kwam mijn vrouw met uitgebreide informatie over een gastric bypass. Omdat ik steeds meer last kreeg van mijn knieën en suikerziekte op de loer lag. ‘En ik wil honderd met jou worden,’ zei ze. Ze ging mee naar de dokter voor een doorverwijzing, en naar een gespecialiseerde kliniek. Ik bleek in aanmerking te komen voor een mini-gastric bypass. Natuurlijk heb ik er goed over nagedacht. In je laten snijden is niet zomaar iets. Er is een kans op complicaties en je moet je leven lang anders gaan eten. Het komt je na zo’n operatie heus niet allemaal aanwaaien, maar de ingreep is wel een goed hulpmiddel.”

“Uiteindelijk, na veel wikken en wegen, heb ik besloten het te doen. Natuurlijk met medeweten van Linda en mijn familie. Zij begrepen het en steunden me. Verder wist ik meteen dat ik het niemand zou vertellen. Na een leven lang oordelen en commentaar, had ik geen zin om mezelf opnieuw te moeten verdedigen. En al helemáál niet om dingen te horen als: ‘O, je kiest voor de gemakkelijkste weg.’”

Heel goede diëtiste

“Toen ik onder het mes ging, heb ik vakantie genomen. Daarna voelde ik me weer prima en was ik de eerste vier kilo al kwijt. Inmiddels ben ik acht maanden verder en is er 28 kilo af. En o, wat ben ik blij dat ik dit heb gedaan. Ik heb veel minder honger, kan veel minder op. Ik kan niet meer alles eten en moet echt opletten om geen maagzuurklachten te krijgen. Er zijn nog wel meer ongemakken, maar ik heb het er allemaal voor over. Vooral omdat dit veel beter is voor mijn gezondheid. Ik heb eindelijk een gezond BMI! En voor het eerst in heel veel jaren straal ik weer als ik in de spiegel kijk. En ja, ik krijg ook veel complimenten, want 28 kilo, dat ontgaat niemand. Als mensen vragen hoe ik het heb gedaan, zeg ik dat ik bij een heel goede diëtiste ben en eindelijk de juiste knop heb weten om te zetten. Ja, dat is oneerlijk en ik houd er de heersende gedachte mee in stand dat als je écht wilt afvallen, je dat ook lukt. Maar ik heb geen puf om op de barricades te springen. Ik wil gewoon nooit meer het gevoel krijgen dat mensen me een loser zonder zelfdiscipline vinden. Daarvoor is mijn jarenlange strijd te zwaar geweest.”

De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd. Ook anoniem een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.