Misschien ben ik sentimenteel. Of word ik, wie had dat gedacht, gewoon oud

Ik voel me niet alleen oud op de momenten dat ik millennials en Generatie Z’ers hoor praten over artiesten, ontwerpers en influencers van wie ik denk: Nog Nooit Van Gehoord. Dat doe ik ook als ik een appje van mijn achttienjarige zoon probeer te ontcijferen, wat alleen lukt door hardop voorlezen (‘Moederzzz. Ik eet ni thuis ben r 1 iur ofz pas maar sushi heurlekkk kunnen jullie ni ff wat overhoude’). Hij stuurt overigens vooral Tikkies.

Trip down memory lane

Het gebeurt ook als ik naar een museum ga om een fototentoonstelling te bezoeken over ‘vroegah’ die een feest der herkenning blijkt te zijn. Een confronterend feest der herkenning. Het overkwam me bij Al die Amsterdamse mensen... Foto's 1935-1975 in het Stadsarchief Amsterdam. Ik ben geboren en getogen in een dorp in de provincie en misschien was ik er daarom niet op voorbereid dat het deel dat de jaren zestig en zeventig besloeg zo’n trip down memory lane zou blijkt te zijn.

Spelen op straat zonder ouderlijk toezicht

Het is alsof ik mijn eigen fotoalbums doorblader, de beelden die ik zie. Spelende kinderen op straat zonder appende ouders met een coffee to go ernaast, maar gewoon, kinderen onder elkaar die rondsteppen op een autoped en elkaar nat spuiten met een tuinslang. Of touwen om een lantaarnpaal hebben vastgemaakt zodat ze rond kunnen zwieren alsof het een draaimolen is. Ik herken de creativiteit, de vrijheid en het vertrouwen dat ouders nog hadden dat als je viel, je vanzelf wel naar huis zou komen en dat de kans dat een ‘kinderlokker’ zich aandiende minimaal was.

Ik zie ook kinderwagens in de voortuin met een vredig slapende baby erin, goed voor het gestel, de frisse buitenlucht! Geen hightech Bugaboo’s, maar van die prachtige slagschepen, op hoge wielen en met een lekkere vering erin, zodat de baby vanzelf in slaap werd gewiegd. Moeders met suikerspinkapsels in minirokken en vaders met snorren en baarden in broeken met wijde pijpen. Mensen die oooo-end en aaaa-end door hun nieuwe doorzonwoning lopen, onder de indruk van zoveel licht en ruimte. Naar het strand of het zwembad met een badmuts, verwassen handdoek en wat gesmeerde boterhammen onder de arm in plaats van een volksverhuizing met stapels devices naar loungestoelen en prijzige lunchplekken.

Sentimenteel

De eenvoud van dit alles ontroert me. Het optimisme, de zelfredzaamheid en het vertrouwen in een betere toekomst die er vanaf stralen. Maar misschien ben ik sentimenteel. Of word ik, wie had dat gedacht, gewoon oud.

Ook een ‘Geen 18 meer'-momentje? Stuur ons je reactie via margriet.nl/reageer.