Van een plastic toiletverhoger maakt mijn hart geen sprongetje

“En waarvoor wilt u een hoog-laagbed huren?” Ze heeft een prettige stem aan de telefoon, de mevrouw van de hulpmiddelen. Ze klinkt eigenlijk alsof ze wil meekomen om me, zodra ik in dat bed lig, in te stoppen. En ik zag nog wel zo tegen dit telefoontje op. Slijtage, dat snap ik. De knoop doorhakken en een nieuwe heup in mijn lijf laten knutselen, ik aarzel daar geen moment over. Maar hulpmiddelen bestellen is een bruggetje verderop. Dan accepteer ik dat ik die de eerste tijd nodig zal hebben. Dat vind ik al lastig. Bovendien, het zijn geen dingen die je op het eerste gezicht blij maken. Nee, zeg nou zelf. Een roodborstje, daar word je blij van. Of de eerste krokussen in het gras. Of een kleinkind in het badje met een heleboel babybadschuim. Maar van een plastic toiletverhoger maakt mijn hart geen sprongetje.

Verlanglijstje

Gelukkig is er die leukerd van de afdeling uitleenhulpmiddelen. Ik antwoord: “Ik wil iets in de kamer waar ik op kan zitten en gemakkelijk op en af kan stappen.” En geruststellend erachteraan: “Ik hoef hem niet zo lang, hoor. Ik denk dat je hem met een week of twee wel terug hebt.” Ze schatert. “Nog meer op de verlanglijst?”

Jazeker. Maar niet alle wensen komen uit. Ik mag geen twee toiletverhogers van mijn verzekering. Wat een neten, die verzekeraars. En ik wilde er zo graag eentje beneden en eentje boven.

“Dan neem ik dat ding wel mee om mijn nek, als ik naar bed ga,” bedenk ik. Ik zie me al lopen. En zij ook. We denken allebei in plaatjes.

“Nou ja. Het is maar voor even,” beweer ik manhaftig. Want ik wil nog dit jaar op een salsacursus. Dat kan vast, met die kleine danspasjes. Mijn uitleenleukerd denkt in elk geval van wel.

Opraapknijperstokje

Wat niet kan, is gratis krukken lenen. Gratis huren kan wel, vanwege mijn lidmaatschap van de kruisvereniging. Al heet die al lang niet meer zo. Ik ben daar lid van sinds mijn eerste bevalling, dus ik heb die krukken ruimschoots verdiend, vind ik.

“De krukken kun je beter in de winkel ophalen. Met je ledenpas. Dat is veel handiger,” raadt ze aan. “O ja!” Ik juich. “Daar hebben ze dan vast meer handige dingen die ik ineens nodig denk te hebben! Zoals een sokkenaantrekker! En een opraapknijperstokje! Ik ga die krukken ook niet lang gebruiken. Ik ben niet echt een patiënt, hè? Ik heb meer een ambitieus heupenplan. Ik ben een mens met een missie.”

“Ja, zo klinkt het wel. En het gaat vast allemaal slagen!” lacht de leukste mevrouw van de uitleen.

Ik bedoel maar: de stemming zit er al lekker in. Nu die heup nog.

Over columnist Marjan van den Berg

Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Lees hier alle columns van Marjan. Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website marjanvandenberg.nl en op Facebook.