‘Terwijl de meeste vrouwen opzagen tegen de overgang, hoopte ik er vroeg in te komen’

Vera (65):

“Achteraf gezien hadden bij mijn eerste menstruatie, toen ik elf was, al alarmbellen af moeten gaan. Ik had zó’n extreme buikpijn, dat ik niet naar school kon en op de grond náást mijn bed in foetushouding lag te creperen. Mijn moeder zei dat ‘een beetje pijn er nou eenmaal bij hoorde’ en met vriendinnen besprak ik mijn menstruatie eigenlijk niet. Ik accepteerde het dus maar en nam veel pijnstillers. Tot ik 31 was en naar de huisarts ging met vruchtbaarheidsproblemen. Mijn man en ik hadden al drie jaar geprobeerd om zwanger te worden, maar zonder succes.”

Kijkoperatie en biopten

“Na bloedtesten waar behalve een hoge ontstekingswaarde en ijzertekort niets uitkwam, kreeg ik bij de gynaecoloog een inwendige echo waarop onbekende weefsels werden gezien. De arts – zijn tijd gelukkig ver vooruit – besloot dat er een kijkoperatie en biopten nodig waren om vast te stellen wat het precies was. De diagnose? Endometriose, een ziekte waarbij weefsel dat lijkt op baarmoederslijmvlies op andere plekken in het lichaam voorkomt. Bij mij zat het op het buikvlies en waren ook mijn eierstokken, blaas en darmen aangedaan. De arts zag verklevingen, littekenweefsel en chronische ontstekingen die voor veel pijn zorgen. Eindelijk wist ik het: ik was géén aansteller en de pijn die ik voelde was echt niet normaal.”

Overgang

“Ik heb tientallen huisartsen, gynaecologen, chirurgen en alternatieve genezers gezien. Steeds vond ik een behandeling die even werkte, maar waar de pijn later weer dwars doorheen ging. Een kijkoperatie waarbij veel weefsel is weggehaald gaf me als veertiger een tijdlang aanzienlijk minder klachten, maar helaas kwamen ze toch weer terug. Lange tijd werd gezegd dat de klachten na de menopauze, als de hoeveelheid vrouwelijke hormonen in mijn lijf afnam, wel zouden afnemen. Dus terwijl de meeste vrouwen opzagen tegen de overgang, hoopte ik er vroeg in te komen. Dan zou ik daarna eindelijk van al deze ellende af zijn.”

“Helaas mocht het niet zo zijn: ik menstrueerde – en niet zo’n beetje ook – tot net voor mijn 59ste verjaardag. Ik kreeg alle klassieke overgangsklachten, van opvliegers tot stemmingswisselingen, maar óók nog altijd veel buikpijn, blaasproblemen en darmklachten. Hoewel er misschien geen nieuw weefsel bijkomt en de chronische ontstekingen mogelijk afnemen, zitten de verklevingen, littekenvorming en vergroeiingen er nog altijd. Ik kan er nu gelukkig goed mee leven, maar wat had het gemakkelijk kunnen zijn als ik het eerder had geweten.”