‘Rinke… Het spijt me zo erg. Ik vind het zo vreselijk. Wat heb ik jullie aangedaan?’

Vorige week: Rinke besluit wat langer in Groningen te blijven en haalt wat spullen voor Mara op uit haar studentenhuis.

“He lieverd… daar ben ik weer. Ik heb je telefoon en je oordopjes. Een schoon shirt, een pyjamabroek, je fluffy roze pantoffels en je panterprint ochtendjas.”

“Wat fijn dat je dat geregeld hebt, Rinke,” zegt Petra over het hoofd van haar dochter heen. Mara kijkt Rinke dankbaar aan. Haar moeder bergt alles direct op in het kastje. Rinke durft niet te beginnen over de brieven die ze heeft gevonden. Petra heeft niks gezegd over wat er zich gisternacht heeft afgespeeld volgens de dokter. Al zegt de overbezorgde blik in haar ogen genoeg. Verder blijft het ongemakkelijk stil in de kamer.

Geschrokken

“Mam… zou je kunnen kijken of ze in het winkeltje beneden van die honingdropjes verkopen? Mijn keel doet zeer…” Petra springt gelijk op, pakt haar portemonnee en laat de twee vriendinnen alleen.

“Rinke,” zegt Mara. “Het spijt me zo erg. Ik vind het zo vreselijk. Wat heb ik jullie aangedaan?” Rinke gaat naast haar vriendin op het bed zitten en pakt haar hand. “Lieffie… ik heb op je nachtkastje iets gevonden. Brieven. Ze zitten in mijn tas. Wat wil je dat ik doe?” Mara begint te snikken. “Wil jij ervoor zorgen dat niemand ze ooit te zien krijgt? Het was niet mijn bedoeling… ik weet het allemaal niet meer. Ik vind het zo erg…”

“Oké, ik neem ze mee terug. Beloof je dat je snel echt beter wordt? En met echt beter bedoel ik helemaal honderd procent beter. Die wond valt nog wel mee, maar ik maak me meer zorgen om wat er allemaal onder dat verband in je hoofd spookt.”

Mara pakt haar hand vast. “Dat beloof ik je. Ik ben zo geschrokken, misschien zelfs nog meer dan jullie.” Rinke bukt voorover en geeft Mara een kus op haar voorhoofd. “Ik hou van je lieve gekkerd! We moeten nog zo veel leuke dingen doen samen. Herinner je je onze bucketlist nog? Hallo, we hebben nog niet met zeeschildpadden gezwommen, we moeten nog bungeejumpen in Frankrijk en op het Empire State Building in New York dansen. Ik wil je niet kwijt. Nu niet. Nooit niet. Beloof je me dat?”

Ergste kater ooit

“Bungeejumpen sla ik nu even over. Ik heb zo’n ontiegelijke hoofdpijn. Dit is de ergste kater ooit!” Nu moet Rinke lachen… daar is die gitzwarte Mara-humor weer.

Petra komt terug met twee zakjes drop. Ze geeft er een aan Mara en een aan Rinke. “Toen Mara klein was, wilde ze altijd deze dropjes eten als ze ziek was. We noemden ze troostdropjes. Ik denk dat jij ook wel een zakje troostdropjes kunt gebruiken. Dank je wel dat je er voor Mara bent.”

Als Rinke die dag daarna naast Wichard in de auto zit, komt de zak dropjes goed van pas. Door het noodweer doen ze uren over de terugreis. “Natuurlijk moeten we in code geel terugrijden,” moppert haar vader. Maar ergens is Rinke ook blij dat juist hij nu naast haar zit. Ze heeft een heel andere kant van hem gezien. Een zorgzame en lieve kant. Ook al zegt hij niet veel, hij is er wel voor haar. En dat is iets wat ze heel lang niet gevoeld heeft. Ze kijkt naar hem terwijl hij geconcentreerd aan het rijden is. Wichard merkt het op. “Wat is er?” vraagt hij.

“Niks… ik ben gewoon blij dat jij er bent pap.”

Volgende week: Rinke overlegt met de Jacobians of ze tante Cathy in de boerderij zullen opnemen.