‘Ik ben gokverslaafd en zit in groepstherapie, tussen mensen met een alcoholverslaving en jongeren die niet kunnen stoppen met gamen’

“Het begon tijdens corona. Ik was net gescheiden. Wat was het stil in de kale eengezinswoning die ik een paar maanden eerder had betrokken. Het huis was te groot voor mij alleen en ik had veel te veel tijd. De lunchroom waar ik werkte was gesloten, bij mijn moeder kon ik niet meer langs, vrienden zag ik maar sporadisch. Toen in de tuin geen grassprietje meer op een verkeerde plek stond en ik mijn buik vol had van Netflix-series, stuitte ik op een middag op een online gokkast. Ik heb geen idee hoe dat kwam, ik was er niet naar op zoek geweest. Wel trok het spel meteen mijn aandacht.”

“Gokkasten hadden altijd al een magische aantrekkingskracht op me gehad, als ik er toevallig één zag gooide ik er altijd een paar euro in. Gewoon voor de grap; omdat ik de geluidjes en lampjes zo leuk vond. En vooruit, omdat het gerinkel als je iets wint zo prettig is. Toch was dat altijd onschuldig, en incidenteel. Want gokken, dat dóé je niet, dat brengt niets goeds, wist ik al sinds mijn vader me als puber wegtrok bij een betoverend gokspelletje balletje-­balletje tijdens een dagje Amsterdam.”

“Maar mijn vader leeft al jaren niet meer, hij was er niet om mij te waarschuwen. Zou het anders zijn gelopen als ik die eerste middag dat ik die online gokkast sceptisch uitprobeerde niet meteen stevig had gewonnen? Misschien. Maar ik won wél en dat gaf me een grote kick. Ik had zomaar een paar honderd euro gewonnen, alsof het niets was. Ik gaf het meteen uit aan een mooie nieuwe jas die ik al een tijd op het oog had. Niet dat ik me dat eerder niet had kunnen permitteren. Mijn ex had me dan wel abrupt in de steek gelaten, financieel zorgde hij goed voor me. En door de verkoop van ons gezamenlijke huis, had ik een fijne spaarrekening. Maar ik smijt niet met geld, en die jas had ik mezelf anders niet gegund.”

Een heerlijke roes

“Een paar dagen later ging ik terug naar de bewuste site. Zou ik nog een gokje wagen? Mijn vooroordeel dat dit online niet leuk was, zonder de gezelligheid van een kroeg, bleek niet te kloppen. Sterker nog: het was veel leuker omdat ik me thuis beter kon focussen. Er stonden ook andere gokspelletje op de site die minstens zo leuk waren. De uren vlogen voorbij en ik raakte in een heerlijke roes. Dergelijke spellen, weet ik nu, zijn heel vernuftig gemaakt om al je aandacht op te zuigen. Ze zijn echt gemaakt om je verslaafd te maken. Juist omdat het leven zo vlak was tijdens corona, en ik snakte naar afwisseling, naar prikkels, was dit heel fijn. Het gaf mijn dagen kleur, al ging het winnen en verliezen met pieken en dalen.”

“De winst die ik had gemaakt, was al snel weer verdwenen. Eerlijk gezegd zat ik daar niet zo mee. Ik kreeg de spelletjes steeds beter onder de knie en voelde dat ik binnenkort een grote klapper zou maken. Ondertussen was het een leuk tijdverdrijf. En dat zou heus niet lang duren: dat gekke coronagedoe, dat was vast snel voorbij. Toen de zomer van 2020 aanbrak, zonder de klapper waar ik op had gehoopt, stopte ik een tijd: ik kon weer aan het werk, de wereld ging weer open. Pas bij de volgende lockdown ging ik opnieuw spelen. En toen ging het echt mis.”

Schaamte en ontkenning

“Mijn depressieve gevoelens kwamen terug, sterker dan daarvoor. En niets kon dat beter verdoven dan online spelletjes spelen. Al zag ik dat toen nog niet zo hoor, dat ik mijzelf verdoofde: ik dacht nog steeds dat het ‘gewoon leuk’ was. Maar de spellen namen me meer en meer in beslag. Als mijn zoon een paar dagen kwam logeren, waar ik voorheen van opleefde, werd ik onrustig omdat ik niet kon spelen. Ook na de lockdown bleef ik mezelf opsluiten, omdat ik liever thuis aan het gokken was, dan dat ik met vrienden afsprak. Toen had ik moeten ingrijpen, hulp moeten zoeken. Want mijn geheime hobby kostte me steeds meer geld en dat deed pijn. Maar dat zette me er ook juist toe aan om dóór te spelen. Ik zat in een cirkel van ontkenning en schaamte, daar kom je niet zomaar uit. Ondertussen werd het steeds erger. Goede voornemens mislukten, mijn zelfrespect raakte ik kwijt. En daar bleek maar één ding tegen te helpen: doorgokken.”

“Het heeft nog twee jaar en tienduizend euro gekost om te gaan inzien dat ik hier in mijn eentje niet vanaf kwam. Twee jaar waarin ik steeds meer vervreemd raakte van mijn omgeving, omdat ik met een groot geheim leefde. Een geheim waar ik me intens voor schaamde maar dat ik ook koesterde. Tot ik uiteindelijk huilend bij de huisarts zat. Gelukkig nam ze de tijd voor me. Vroeg echt door en dacht met me mee. Nu zit ik in groepstherapie, tussen mensen met een alcoholverslaving en jongeren die niet kunnen stoppen met gamen. Ik had nooit verwacht dat ik daartussen zou passen, als vrouw die haar leven altijd goed op de rit heeft gehad.”

“Op dit moment zijn zij de enige mensen met wie ik kan praten, die mij begrijpen. Verder durf ik dit nog steeds met niemand te delen. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen mij voor gek zal verklaren. Welke volwassen vrouw is zo dom om gokverslaafd te raken? Ook zelf kan ik het eigenlijk nog altijd niet begrijpen. Gelukkig heb ik al vier maanden niet gespeeld. Ik hoop zo dat ik het volhoud en nooit meer de controle over mijn leven kwijtraak. Al blijft er een vals, geniepig stemmetje in mijn hoofd dat mij nog steeds die klapper belooft. Maar ik weet dat het een leugen is en ik wil er nooit meer naar luisteren.”

Ook anoniem een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.