‘Ze wil morgen komen vechten. Met mij. Ze denkt dat haar ex en ik fix hebben,’ zegt mijn dochter

We zitten net aan tafel als onze puberdochter haar telefoon tevoorschijn haalt.
Op mijn: “Geen telefoons aan tafel!” reageert ze met: “Nee, wácht: dit móét ik even laten zien!”
Omdat de dampende pasta nog in de pan ligt en nog niet op onze borden, zie ik het door de vingers. Laat maar zien.
“Ken je haar, dat linkermeisje?” vraagt ze aan haar broer. “Ze zit in de tweede. Moet je kijken hoe hard ze erop slaat!”

Date om te vechten

Mijn nieuwsgierigheid is gewekt; dit is de zoveelste keer in een paar weken dat er filmpjes rondgaan van vechtende meisjes op haar school. Ik bekijk het filmpje en spreek - wederom - mijn afschuw uit over de (harde!) klappen die worden uitgedeeld, maar vooral ook over het feit dat iedereen staat te filmen en joelen en niemand ingrijpt. Het maakt weinig indruk op het tweetal tegenover mij. Natuurlijk ga je filmen, duh!

Enkele weken later, wederom aan tafel, is onze dochter wat stilletjes. Op mijn vraag wat er is, zegt ze schoorvoetend: “Een meisje van de andere school wil morgen komen vechten. Met mij.”
“Met jou? En hoezo wil ze véchten?!”
“Ik en haar ex staan bij elkaar op één op Snap en nu denkt zij dat hij en ik fix hebben. Ze heeft op haar verhaal gezet dat ze morgen komt.”

Godzijdank is daar onze zoon voor duiding: onze dochter en die jongen communiceren dus nogal veel met elkaar, op Snapchat, en nu heeft hij het uitgemaakt met dat meisje. En denkt zij dat onze dochter en haar inmiddels ex-vriendje elkaar leuk vinden. En dus komt ze morgen klappen uitdelen.

Wat is er gebeurd?

Ik kijk naar onze dochter; mooi in de make-up, hippe kleding, een huid vol jeugdpuistjes en een brutale maar onzekere oogopslag en denk: wat is er gebeurd? Vorig jaar was je nog een onschuldig klein meisje op de basisschool, dat slijm wilde maken en cakejes bakken en nu hebben we het aan tafel over exen om wie moet wordt gevochten?! Waarom willen jullie zo snel volwassen worden, de grotemensenwereld naspelen?! Je bent twaalf!

In al mijn naïviteit zeg tegen haar dat het vast allemaal niet zo’n vaart zal lopen. En daar had ik het mis; de volgende dag verscheen de vechtersbaas op school, met een horde vriendinnen in haar kielzog, op zoek naar onze dochter. Die had op haar beurt in de tussentijd niet stilgezeten en zo’n beetje iedereen op de hoogte gebracht. Dus stonden vrienden van haar grote broer, haar eigen vrienden en vriendinnen uit verschillende klassen én de conciërge het meisje en haar posse op te wachten. Ze dropen af.

Uitgepraat via de socials

Na een paar dagen van aanhoudende dreiging – tenminste, zo voelde het voor onze puber - stapt ze zojuist opgewekt de huiskamer binnen. Op mijn inmiddels dagelijkse vraag: “En, nog last gehad van X?” antwoordt ze met: “O, die komt niet meer. Ze heeft op haar verhaal gezet dat ze helemaal niet wilde vechten. En toen hebben we elkaar toegevoegd op TikTok en het uitgepraat. En nu is het goed.”

En weg is ze, naar haar kamer, mij achterlatend met een mond die openvalt van verbazing… Begrijp ik nou dat ze het hebben bijgelegd via de socials? En dat ze nu zelfs helemaal oké zijn met elkaar?

Misschien had ik het mis: op sommige momenten is dat volwassen gedrag zo gek nog niet. Maar daarna vooral weer kind zijn! Dus wil ik, inwendig juichend, mijn kleine meisje naroepen: “Misschien moet je vragen of ze binnenkort zin heeft om cakejes te komen bakken!”

Maar ik doe het niet.