Voor het eerst van mijn leven was ik starstruck: zo onder de indruk dat ik te verlegen was geweest om iets te zeggen

Een dikke halve eeuw geleden liep ik twee keer per dag van ons huis naar de binnenstad van Alkmaar, waar ik op een katholieke meisjesschool zat. Een wandeling van een kwartier waar ik meestal een halfuur voor nam om lekker te lanterfanten, maar als het moest kon ik het in tien minuten rennen. Te laat komen bij de nonnen was geen optie. We leerden goed rekenen en mooi schrijven met een inktpot en kroontjespen en moesten borduren, breien en haken. Ver-schrik-ke-lijk

Vrijheid

De wandeling naar school voerde langs een galerie waar opmerkelijke kunstwerkjes hingen. Kleurig met vervormde figuren. Ik vond het niet per se mooi, maar het intrigeerde enorm. Veelal vrouwen waren er te zien op gouaches, ecoline tekeningen of litho’s. Naakte vrouwen met kleine kale vulva’s en af en toe een man met een heuse piemel en dat allemaal in de etalage op weg naar de strenge nonnen. Het was niet het naakt dat mij intrigeerde, maar de vrijheid die er vanaf spatte. Een andere wereld. Stoer. De Summer of Love kwam eraan en dit was een vroegtijdig signaal van die tijd - door een vrouw! Dat was voor mij een ontdekking. De wereld draaide toen nog om mannen (en de kerk), maar dit was een vrouw! Ans Wortel heette ze.

Elke dag stond ik wel even voor dat raam en miste dan kunstwerkjes die waren verkocht. Ik besloot later als ik groot zou zijn een kunstwerk van Ans Wortel te kopen. Ik raakte helemaal geobsedeerd door deze vrouw. Ik zocht in de bieb naar informatie, interviews, nieuws over exposities, foto’s. Een stoere, knappe, vrouw met lang woest haar die onverschrokken de lens in kijkt en had ze daar een sigaar in de hand? Zou zomaar kunnen. Ze straalde kracht en vrijheid uit en alles wat ze zei vond ik stoer. Een vrije ziel in een tijd waarin de meeste vrouwen nog vastzaten in het huishouden.

Te verlegen

Op een zomerse dag werd mijn vader opgehaald door een vrouw in een open Amerikaanse slee. “Ik heb je even nodig Theo, kan je meekijken?” Het was Ans Wortel met haar donkere stem… Ik zie ze nog in die grommende lichtblauwe cabrio dat keurige straatje uit rijden. Voor het eerst van mijn leven was ik starstruck. Zo onder de indruk dat ik te verlegen was geweest om iets te zeggen toen ik opeens dicht bij haar stond.

Ik heb wekenlang mezelf opgedrongen bij mijn vader of ik alstublieft, alstublieft de volgende keer mee mocht naar het landgoed Kranenburgh in Bergen waar Ans toen woonde en werkte en op een dag was het zo ver. Die enorme salon met overal schilderijen en litho’s maakte een enorme indruk op me maar het was vooral Ans die ik bewonderde, stilletjes, terwijl ze met mijn vader sprak over kunst en leven en ik dacht: zo wil ik later ook zijn. Onafhankelijk en vrij.

Ontroerend

Van de week was ik weer terug op Kranenburgh. Het is nu een museum met momenteel een geweldige tentoonstelling van Jeroen Henneman. De enorme salon bleek best klein maar al het gevoel van die ene middag, heel lang geleden kwam weer terug. Het ontroerde me. Ik geloof dat het me gevormd heeft. Ans Wortel liet me een andere wereld zien op het juiste moment in mijn leven.

Mijn huis hangt vol schilderijen, maar Ans moet er nu echt bij. Ik ga op zoek.

Over Angela Groothuizen

Duizendpoot Angela Groothuizen is actrice, presentatrice, dagvoorzitter, zangeres, columnist, theatermaker, jurylid én bijzonder ambtenaar van de burgerlijke stand. Angela is geboren in Alkmaar, woont in Amsterdam en heeft twee dochters. Iedere dinsdag lees je Angela’s nieuwste column op margriet.nl/angela Je kunt Angela ook volgen op Instagram en op Twitter via @angelagroothuiz of @dollydotsofficial.