Nu ze ouder worden, durven mijn vrienden steeds meer hun eigenaardigheden te laten zien. En dat maakt de boel toch een stuk spannender!

Vroeger had ik nog normale vrienden. Je weet wel, gewone mensen die uitgebalanceerd zijn en geen raar of afwijkend gedrag vertonen en grotendeels volgens de geldende normen leven. Rutte zou ervan gaan glimmen (zelf trouwens niet echt het toonbeeld van doorsnee met zijn eeuwige vrijgezellenbestaan en de symbiotische relatie met zijn inmiddels overleden moeder).

Ik vond mezelf in die tijd trouwens ook heel normaal. Ik zat in mijn twintiger jaren op een theateropleiding en ik weet nog dat ik naar een goede vriend, die een soort mentor van me was, uitsprak dat ik me zorgen maakte dat ik misschien te normaal was voor het acteursvak. Hij moest keihard lachen. Dat was achteraf gezien misschien wel een voorbode. En als ik heel eerlijk ben, had ik toen al een neus voor buitenbeentjes. Wellicht omdat ik dat zelf ook was. Ook al deed ik ontzettend mijn best om niet buiten het gareel te lopen.

Bewust antiautoritair

Om te beginnen kwam ik uit Duitsland, daar maakte je in die tijd geen vrienden mee. Mijn vader werkte heel hard en mijn moeder regelde alles thuis, tot zover heel normaal. Maar mijn moeder was kunstenares, had meestal een atelier buitenshuis, maar ook een tijdje midden in de woonkamer. Mijn vader was hoogleraar op de TU, maar liep altijd in cowboylaarzen en een leren jack. Daarnaast werden mijn zus en ik ‘bewust antiautoritair’ opgevoed. Mijn ouders waren namelijk nogal maatschappelijk geëngageerd en zelfs een beetje activistisch. Zo heb ik als kind menigmaal met spandoeken op demonstraties gelopen tegen de atoombom, voor abortus, vrouwenemancipatie en nog meer van zulks.

En alles mocht dus bij ons thuis. Er waren weinig regels. Het was een zoete inval van de meest kleurrijke mensen, er was veel livemuziek, al mijn vrienden mochten altijd komen spelen en blijven logeren. Kortom, een beetje een chaotische maar supergezellige bende. Ontzettend leuk en avontuurlijk, maar niet als je zo graag wilt ‘blenden’.

Vrijheid

In die tijd verlangde ik soms zó naar een normaal ingericht en netjes opgeruimd huis, met zo’n moeder in een bloemetjesjurk die met een kop thee en een boterham op je stond te wachten als je uit school kwam. Achteraf dank ik God/Allah/het Universum op m’n knieën dat die wens nooit is uitgekomen. Want wat was mijn leven dan een stuk saaier geweest en wat houd ik van die vrijheid.

En wat ik dus zo grappig vind om te zien, is dat al die ‘normale’ vrienden van vroeger eigenlijk helemaal niet zo opgeruimd blijken te zijn. Sterker nog, ik vraag me serieus af of ‘normale mensen’ überhaupt bestaan. Want nu ze ouder worden, durven ze steeds meer hun eigenaardigheden te laten zien. En dat maakt de boel toch weer een stuk spannender!

Verwachtingen van de maatschappij

Dat vond ik ook zo ontzettend leuk aan het maken van mijn podcast (Kaarten Op Tafel) hier bij Margriet. Ik had daarvoor al tien afleveringen gemaakt, met vrouwen van allerlei leeftijden. Daar zaten dus ook twintigers en dertigers bij. Dat praat echt een stuk lastiger en het kost veel meer moeite om de diepte in te komen. Ik vermoed omdat we op die leeftijd nog proberen te voldoen aan alle verwachtingen die de maatschappij van ons heeft. Dan gaat het natuurlijk ‘altijd goed’ en zijn we zogenaamd flawless.

Bij 50+-vrouwen speelt dat totaal niet meer. Heerlijk vond ik de schaamteloosheid van de vrouwen in die gesprekken. En hoewel ik het aan de ene kant weleens jammer vind dat ik niet meer doorga voor het vruchtbare, lekkere wijf, is dat aan de andere kant ook zó’n bevrijding. Ik hoef al die mensen (lees: mannen) niet meer te pleasen en voel steeds meer ruimte om te doen wat ík wil. En blijkbaar ben ik niet de enige.

Verlost

Een vriendinnetje zei het deze week heel mooi. Zij had het erover dat we steeds meer een soort gefermenteerd bouillonblokje worden. Een gecompresseerde versie van onszelf, verlost van alle vul- en bindmiddelen. Hoewel ik bij fermentatie eerder aan verschrompelde rozijntjes moet denken, vond ik het toch mooie metafoor. En wat hou ik van al mijn leuke, lieve, gekke, soms fanatieke of hormonale, uitgesproken, authentieke vriendinnen. Geef mij maar dat gefermenteerd bouillonblokje. Alles beter dan een ‘normie’.

Over Tanja Jess

Tanja Jess is actrice en presentatrice. Ze is al zo’n dertig jaar te zien in allerlei films, op het toneel en in series en programma’s op tv. Ook heeft ze uitstapjes gemaakt naar radio en schreef ze een boek (De Mama Match). Intussen schrijft zij al vijftien jaar columns voor diverse magazines en heeft ze haar eigen podcast, Kaarten Op Tafel. Ze is moeder van twee pubers, heeft een hond en twee katten en is getrouwd met zanger Charly Luske.

Wil je Tanja volgen? Dat doe je natuurlijk tweewekelijks op vrijdag bij Margriet. Daarnaast kan dat ook via haar eigen website Tanjajess.nl, via Instagram of Facebook.