‘Nu hij met mijn beste vriendin is, kan hij opeens wél romantisch zijn’

“Toen ik het hoorde, moest ik onbedaarlijk lachen. Ik had het idee in een soap te zijn beland. Mijn beste vriendin verliefd op mijn ex, dat had ik even niet zien aankomen. Nee hoor, ik was niet boos, niet ontzet. Leon en ik zijn al negen jaar uit elkaar, op mijn initiatief. En ik ben alweer zes jaar gelukkig hertrouwd. Ik zag mijn ex nog steeds als een aardige vent en goede vader, maar verder had ik geen gevoelens meer voor hem. Ik wist dat Lena en Leon - zelfs hun namen passen bij elkaar - altijd al goed met elkaar overweg konden. En als ik íémand een leuke relatie gunde, dan was het Lena wel. Ze was al jaren alleen en had de hoop op een partner eigenlijk al opgegeven. De mannen met wie ze heel soms afsprak, waren niet veel soeps. Dus ik begreep wel dat ze liever Leon had.”

“Lena lachte opgelucht met me mee. Ze was erg zenuwachtig geweest om het me te vertellen, zei ze. Want de (ex-)partners van je vriendinnen, daar begin je niks mee. Maar het was gewoon gebeurd, die avond dat ze elkaar tegenkwamen in een café. Sindsdien kreeg ze Leon niet meer uit haar hoofd. Ik voelde me stoer en heel volwassen toen ik tegen haar zei: ‘Geen probleem. Zoek uit hoe het zit tussen jullie en ik hoop dat jullie heel gelukkig worden.’ Dat ik even later, toen we op een ander onderwerp waren overgestapt, toch een rare kriebel in mijn buik voelde, drukte ik weg. Het zou toch kinderachtig zijn om er moeite mee te hebben?”

Confrontatie met het verleden

“Maar die rare kriebel is niet meer verdwenen. Lena en Leon zijn inmiddels een halfjaar bij elkaar en ik vind dat veel lastiger dan ik had voorzien. Terwijl het allemaal zo ideaal leek: mijn beste vriendin gelukkig, mijn ex gelukkig en mijn kinderen, die Lena al hun hele leven kennen, hoeven zo niet te wennen aan een nieuwe vrouw naast hun vader. Maar toch... Het brengt Leon weer veel dichterbij dan ik eigenlijk zou willen, merk ik, en ik word voortdurend geconfronteerd met allemaal herinneringen en gevoelens.”

“Leon en ik zijn 27 jaar samen geweest. Al snel nadat we elkaar ontmoetten raakte ik zwanger. Hoe blij ik ook was met de prachtige dochter die we kregen, ik heb het altijd jammer gevonden dat Leon en ik niet meer tijd met z’n tweeën hadden. Nu belandden we meteen in de ouderrol. We rolden in een traditioneel patroon: Leon bracht het grootste deel van het geld binnen, ik ging parttime werken vanwege de kinderen. Hij maakte carrière en stak daar veel tijd in. Hij was een lieve vader, absoluut. Maar zijn werk ging altijd voor. En zeker voor míj. Als hij het druk had, was ik altijd degene die erbij inschoot, ik had vaak het gevoel dat ik moest knokken voor zijn aandacht. Bovendien was Leon niet erg romantisch, hij nam mij en mijn zorgen gauw voor lief. We zijn ervoor in relatietherapie geweest, toen veranderde er wel iets, maar voor mij was het te laat. Ik werd verliefd op mijn huidige echtgenoot en wilde weg. Het siert Leon dat hij daar begrip voor kon opbrengen. Hij heeft nooit tegengewerkt bij de scheiding en we zijn goed uit elkaar gegaan. Tot de kinderen uit huis waren, was er nog veel contact tussen ons. We deden nog van alles als gezin en ik was dankbaar dat dat kon. Nu Leon niet langer mijn partner was, van wie ik van alles verwachtte, zag ik dat hij heus een leuke, welwillende man was. Alleen niet meer voor mij.”

Was ik het niet waard?

“En dat was prima, daar had ik vrede mee. Tot ik zag hoe hij zijn best deed voor Lena. Enerzijds begrijp ik het wel: ook hij is jaren alleen geweest en is kennelijk tot over zijn oren verliefd op haar. Toch steekt het me dat hij nu wél romantisch kan doen. Ik krijg verhalen over leuke weekendjes weg die hij allemaal organiseert, massagesessies en dure etentjes. Niets is hem te gek om haar in de watten te leggen. Hij is zelfs voor haar in het vliegtuig gestapt, terwijl wij nooit ergens heen konden door zijn vliegangst. En hij heeft het opeens over eerder met pensioen gaan, terwijl hij ons hele huwelijk lang meer met zijn werk getrouwd leek dan met mij.”

“Begrijp me goed: het is niet dat ik het Lena niet gun, want dat doe ik wél. Dat is ook de reden dat ik al haar enthousiaste verhalen doorsta en mijn best doe om met deze situatie om te gaan. Maar ik merk dat het mij telkens een slecht gevoel over mijzelf geeft. Was ik al die aandacht niet waard vroeger? Waarom kon Leon er nooit voor mij zijn? We hadden nota bene een gezin. Waarom kon hij daar niet meer in investeren? Ik snap ook wel dat de situatie nu anders is; hij een ander mens is dan toen ík hem ontmoette. En dat hij nu gewoon nog stapelverliefd is. Maar toch. Het doet pijn, elke keer weer, dat hij nu bij haar wel de leukste versie van zichzelf kan zijn. Hij is zelfs zó leuk, dat mijn huidige partner er soms wat flets bij afsteekt als we elkaar met z’n vieren treffen. Dat vind ik erg, want ik was altijd zo blij met mijn tweede man. Dat ben ik nog steeds wel, hoor. Ik zou Leon ook niet meer terug willen. Het is gewoon irritant dat het verleden nu weer zo dichtbij komt, een verleden dat ik juist helemaal had afgesloten. Tegelijkertijd wil ik het geluk van Lena niet verpesten. Daarvoor is het nu veel te laat en geef ik te veel om haar. Er zit dus niets anders op dan mijn gevoelens te verbijten. Te hopen dat het slijt. Als de roze wolk van die twee overwaait, wordt het vast weer normaler. En kan ik weer zonder al deze verwarrende gevoelens verder met míjn leven.”

Ook anoniem een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.