Ik geloof echt dat niet slapen tot een van de martelingen van de mens behoort. Een afschuwelijk proces

Een slapeloze nacht. Ik had ze de afgelopen jaren veel, tot ik acupunctuur ging doen (of nou ja, liet doen), en toen was ik er redelijk vanaf. Na een aantal sessies beheerste ik de edele kunst van het slapen ook weer een tijdje zonder naaldjes, maar nu was hij terug: de slapeloze nacht. Of: nachten, meervoud.

Als een gek lag ik nachtenlang te draaien en woelen in bed, elk uur naar de wc, want van wakker liggen krijg je dorst en van dorst moet je plassen, totdat na een paar uur de onstopbare hoofdpijn zich aandiende, want van intense moeheid krijg je ook hoofdpijn. Ik dan, in elk geval.

Marteling

Paracetamol erin en hopen op het beste. Of toch maar, onder de dekens, om Gijs naast me niet wakker te maken, wat lezen op mijn telefoon om rustig te worden. Maar zelfs de saaiste teksten - je moet natuurlijk niet gaan liggen internetten, maar een boek kiezen dat nul spanningswaarde heeft - kregen me niet in slaap. Wel moe. Niet in slaap.

En zo lag ik steeds wakker van twee tot een uur of vijf, waarna een onrustige, met ongezellige dromen bezaaide slaap volgde, tot de wekker om zeven uur weer ging.

Een afschuwelijk proces. Ik geloof echt dat niet slapen tot een van de martelingen van de mens behoort. Sterker nog: ik weet het zeker.

Blauwe pilletjes

Ergens in het medicijnkastje in de badkamer lagen de vage blauwe pilletjes die ik deze zomer zonder recept of wat dan ook had gehaald bij de drogist in Amerika. Daar mag je allerlei dingen kopen waar ze in Nederland, terecht overigens, moeilijker over doen. En toch had ik ze gekocht, want ook daar was ik slapeloos.

Van die pilletjes wil ik niet afhankelijk worden en toch neem ik er heel soms een, zo’n kleine blauwe rakker, want die brengt me meestal wel in slaap. Het is wel een slaap die ik de volgende dag moet bekopen met nog meer slaperigheid, want ze werken lang door. Maar in elk geval is er dan wat uitgerust.

Vannacht was ik erin geslaagd er toch geen te nemen. Ik moest het zelf kunnen! Vond ik. En van deze onrustige gedachte sliep ik nog net wat slechter.

In de middag na weer zo’n nacht tolde ik even terug naar bed, voor een heel kort dutje. Vooral niet te lang dutten, zeggen de deskundigen op het gebied van slaap altijd, en daar hebben ze gelijk in. De onderburen zetten een boor in de muur. En nog eens. En nog eens. De blauwe rakkers lagen in het kastje en zeiden geluidloos: ‘Vanavond ben ik er.’

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.