Lieky kreeg een herseninfarct: ‘We maken er vaak grappen over. Humor houdt de dingen luchtig’

“In september 2012 werd ik midden in de nacht wakker omdat ik me beroerd voelde. Misschien had ik buikgriep, ik wilde naar het toilet. Maar toen ik uit bed stapte, zakte ik door mijn benen. Mijn rechterarm en -been werkten niet, maar ik was zo verward dat ik me niet afvroeg wat dat met buikgriep te maken had. Kruipend bereikte ik de badkamer.”

Tekenen van een beroerte

“Inmiddels weet ik dat uitval van een arm, een been en een scheve mond tekenen zijn van een beroerte, maar destijds had ik geen idee. Mijn man ook niet. Daarom maakte ik pas later in de middag een afspraak bij de dokter. Toen die me zag, stuurde ze mij linea recta door naar de eerste hulp. Daar bleek dat ik een fiks herseninfarct had gehad. Ik moest een paar dagen blijven ter observatie. Hoe verward ik ook was, ik voelde dat ik mijn lichaam in verbinding moest brengen met mijn brein. Mijn hersenen moesten weer leren om mijn been en arm te gebruiken. In het ziekenhuis keken ze me meewarig aan als ik heel langzaam de gang op en neer liep, mijn ene been bewust voor het andere zettend, de voet van hak naar teen afwikkelend om het contact te kunnen blijven maken met mijn lichaam en hersenen. Vanuit het ziekenhuis kreeg ik medicijnen voor de bloeddruk, maar geen revalidatietraject en ook geen informatie. Achteraf weet ik zeker dat mijn eigen oefeningen me hebben gered.”

Informatie

“Het eerste jaar was moeilijk. Ik was bang om te gaan slapen, omdat het herseninfarct ’s nachts had plaatsgevonden. Hoe zou ik de volgende dag wakker worden? Zou ik weer een infarct krijgen en verlamd raken? Het was een doodeng gevoel. Ik had geen informatie gekregen, dus ging ik op zoek naar wat een herseninfarct nu eigenlijk is en of het normaal was dat ik verward en angstig was en niet begreep wat er met me was en of het ooit over zou gaan.”

“Die informatie vond ik niet, dus maakte ik de besloten Facebookpagina Hersenletsel Nah, Restverschijnselen aan en stelde ik de vraag of mensen zich in mijn verhaal herkenden. Het aantal reacties was overweldigend en hartverwarmend. Ik ben over mijn eigen ervaringen blijven schrijven. De pagina heeft nu meer dan 8,5 duizend leden.”

Humor

“Dat mijn hersenen trager werken, heeft invloed op allerlei aspecten. Ik kan me moeilijk concentreren, ik ben heel moe en mijn geheugen laat me geregeld in de steek. Mijn man helpt me gelukkig waar hij kan en we maken er ook vaak grappen over. Humor houdt de dingen luchtig. Maar het blijft verdrietig dat ik afscheid heb moeten nemen van veel dingen. Schilderen was mijn grote passie, ik had een atelier en een galerie. Helaas ontbreekt de inspiratie ervoor. Schrijven deed ik altijd al. Daaruit haal ik nog steeds veel voldoening. Ik ben actief op verschillende Facebookpagina’s en schreef twee boeken. En ik leef nog. Ook daar ben ik heel dankbaar voor.”