Ik zit klaar om iets voor hem te doen, maar dat hoeft niet. Hij heeft ons bijna niet meer nodig

Je laatste kind houd je misschien wat langer vast. Omdat hij altijd de kleinste was, waardoor je minder zag dat hij intussen steeds groter werd. Mogelijk drong zijn volwassen worden minder door omdat je zelf nog niet toe was aan je ontslag als moeder.

Het kind was trouwens ook wel heel bedreven in zijn rol van jongste. Onder de strenge blikken van zijn oudere zussen bleef ik te lang te veel voor hem doen. Hij liet zich dat aanleunen, had minder het streven van zijn zussen om dingen zelf te doen. Of het nu ging om het bakken van een eitje of om het aanvragen van zijn studiefinanciering, wij sprongen bij terwijl zijn zussen al die dingen, op die leeftijd, al lang zelf deden. Zeiden ze, ik wist het niet meer precies, dus het zal best waar zijn dat zijn vader en ik de kans aangrepen om nog wat langer ouders te zijn.

Onbevreesd hart

Hij gaf ons daarvoor ruimschoots de kans. In de eerste jaren dat hij zelfstandig woonde, joeg hij ons meermalen de stuipen op het lijf omdat hij zijn sleutel kwijt was, zijn portemonnee ergens had laten liggen of een termijn van iets wat belangrijk was had laten verlopen.

“Laat het hem zelf opknappen,” morden zijn zussen, “daar leert hij van.”

Wij durfden daar niet op te rekenen. Misschien leerde hij niet van calamiteiten die hem overkwamen, omdat ze altijd goed afliepen. Zijn portemonnee werd door een eerlijke vinder thuisbezorgd, hij kwam zijn huis in zonder sleutel, met hulp van zijn buurman. Zijn ontmoetingen met verwarde of agressieve mensen, met wie hij gesprekken aanging, vond hij interessant, niet link. Zoals die keer met de bloedende man, die onder invloed, ’s nachts voor zijn deur lag en bij wie hij bleef zitten om met hem praten tot de ambulance, die hij had gebeld, de gewonde op kwam halen. Hij heeft een goed en onbevreesd hart. Ondanks of juist door al dit soort incidenten, werd hij toch volwassen.

Kort bezoek

Dit weekend is hij bij ons op bezoek. Als volwassen man. Hij werkt, heeft een inkomen, terwijl hij werkt in de theaterwereld waar banen schaars zijn. Hij stuurt rekeningen met btw, onderhoudt zijn netwerk, blijkt diepe gedachten te hebben en maakt mooie dingen.

Hij komt maar kort, want heeft het druk. In die paar dagen gaat hij discussies met ons aan over maatschappelijke zaken waar hij meningen over heeft die hij niet zomaar inruilt voor de onze. Ik zit klaar om iets voor hem te doen, maar dat hoeft niet. Dus kijk en luister ik en denk: hij heeft ons bijna niet meer nodig.

Dat voelt vooral trots.

Gelukkig vraagt hij nog wel of ik een eitje voor hem wil bakken.

Over columnist Annette Heffels

Annette Heffels is psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. Lees hier alle columns van Annette.