‘Dit is toch geen vreemdgaan mam?’ vraagt mijn ontroostbare puberdochter

Het is rond acht uur in de avond en ik heb net de tweeling naar bed gebracht. Tijdens het voorlezen had ik al een onheilspellende harde klap van de voordeur gehoord, dus ik verwachtte niet veel goeds bij mijn terugkeer in de keuken. En ja hoor; daar zit ze met rode huilogen en strepen zwarte mascara over haar wangen. Ik wil graag weten wat er aan de hand is natuurlijk. Maar mijn dochter moet zo huilen dat ze niet uit haar woorden komt. Na een kwartier komt het hoge woord eruit: haar vriendje Wouter is boos weggegaan omdat ze heeft gebeld met een andere jongen.

Online afspraken

Ik snap er helemaal niets van dus vuur de ene na de andere vraag op haar af. Die andere jongen blijkt ze te kennen via Snapchat, heet Dylan en komt uit Eindhoven. Huh??? We hebben de afspraak dat we alleen online contact hebben met mensen die we in het echte leven ook kennen. Maar via snapchat kun je blijkbaar via via mensen ontmoeten en omdat je dan een gezamenlijke bekende hebt is het goed (vindt mijn dochter). Nu kunnen we daar natuurlijk een hele discussie over voeren maar ik heb een bijna hyperventilerende puber aan tafel omdat ze bang is dat de verkering wordt uitgemaakt. Toch kan ik niet laten te zeggen dat ik Wouter wel begrijp. Hoe zou jij het vinden als hij met een meisje belt dat jij niet kent?

Dunne lijnen

Wouter heeft gezegd dat het vertrouwen beschadigd is en ze is nog steeds ontroostbaar. “Dit is toch geen vreemdgaan mam?” vraagt ze. “Lieverd, je bent nog jong, dit is je eerste verkering, je moet dingen nog ontdekken en aftasten. Je moet samen afspreken wat wel oké is en wat niet. Waar jullie je beiden goed bij voelen. Vreemdgaan is voor iedereen anders en heeft niet per se altijd met seks te maken,” zeg ik. “Het zijn dunne lijnen mop. Nogmaals; ik snap dat Wouter het niet leuk vindt maar om nu met deuren te smijten en weg te gaan is misschien wat overdreven. Jullie kunnen er toch gewoon over praten?”

Fijne bijvangst

De volgende ochtend is mijn wekker nog niet gegaan of mijn dochter zit al op het randje van mijn bed. Ik ben nog niet helemaal wakker maar zie duidelijk dat ze er niet uitziet. Dikke ogen van het huilen en zo wit als een spookje. Ze heeft zichtbaar een slechte nacht gehad. Mijn puber vertelt dat ze niet kon stoppen met huilen, dat ze erover heeft nagedacht en dat ze Snapchat heeft verwijderd van haar telefoon. “Ik ga meer focussen op mijn school, mam, en op mijn vriendinnen. Met Wouter komt het wel goed hoor, we moeten het inderdaad uitpraten.” Stiekem ben ik heel blij met deze fijne bijvangst en ik strijk voor één keer mijn hand over mijn hart. Ik meld haar afwezig voor de eerste twee uur zodat ze nog wat kan bijtrekken en niet als een zombie op school aankomt. Het leven is al even zwaar genoeg.