De donkere januarimaand was volgestopt met etentjes, voorstellingen, concerten en feestjes

Je kent het misschien wel; je besluit de muren te sauzen en als dan alles lekker fris oogt blijken de kozijnen toch ook wel scharrig in de verf te zitten en je vraagt je af of die gordijnen wel ooit wit waren. Wit bleken ze na een wasbeurtje inderdaad, maar ik bleef me doodergeren aan die ‘vieze’ kozijnen.

Afplakken

Terwijl het Vinkeveense water woest tegen de beschoeiing van ons recreatiehuisje klotst en de wind de hoge bomen doet buigen staan wij, in ondergoed dansend op lekkere muziek, te ontvetten, te schuren en nóg eens te ontvetten om het vervolgens af te plakken. Verven is best leuk, denk ik altijd van te voren. Maar afplakken lieve mensen, is de hel. Dat schilderstape wil niet plakken op de zwarte rubberen randen en die gemoffelde aluminium schuifdeuren en klapramen accepteren de verf niet. De oorspronkelijke kleur was paars en die bleek niet makkelijk weg te moffelen achter een frisse witte kleur. Door alle lagen van de afgelopen 24 jaar komt het gemoffelde paars steeds weer boven. Amateurs zijn we.

Slonzige werker

Toch, als we mopperend en foeterend nog eens schuren en ontvetten mogen we eindelijk gaan verven. En voor je het weet staan we heel sereen te kwasten. Het resultaat is bemoedigend en opeens zijn we klaar. Daarna heb ik nog een uur lang op mijn knietjes overal verfspetters weggekrabt, van de gietvloer, de bank, uit mijn kleding en zelfs in mijn haar had ik een klodder verf. Klassieke slonzige werker.

Maar nu zit ik heel tevreden met frisse kozijnen om me heen niets te doen. Hier in ons huisje aan het water met eendjes en vogeltjes in de kale wintertuin is het heerlijk rustig. Ik heb de afgelopen weken iets te veel gezelligheid in mijn leven gehad. De donkere januarimaand was volgestopt met etentjes, voorstellingen, concerten en feestjes. Er was veel in te halen na een jaar lang touren en twee jaar pandemie.

Als vanouds

Ik vertelde vorig week al over Eurosonic/Noorderslag met al die bandjes op zoldertjes. Een paar weken geleden zag ik in de bovenzaal van de Stadsschouwburg een overweldigend toneelbewerking van het boek Mijn lieve Gunsteling, geschreven door Marieke Lucas Rijneveld en geregisseerd door Ivo van Hove. Een overdonderend debuut van de net afgestudeerde Eefje Paddenburg samen met een weergaloze Hans Kesting. Een dag geleden zat ik in de grote zaal voor de première van Bubbles van de Junior Company van het Nationaal Ballet. Ik heb mijn portie cultuur wel binnen. Ik heb in de afgelopen weken veel opkomende talenten van toneel, popmuziek, rap en ballet live kunnen bewonderen. Ik heb het werk van nieuwe filmmakers bekeken en het aanbod is overweldigend en, over cultuur gesproken, ik heb de geweldige Bonnie St. Claire zien optreden op een feestje.

De wereld draait weer als vanouds door alsof we nooit in een pandemie hebben gezeten. Ik ben er blij mee en ik wil best af en toe meedraaien, maar niet meer de hele tijd. Voor je het weet word je elke dag wakker met een glas champagne en een geplette bitterbal in je handen. Vanavond ga ik lekker op de bank een boek lezen en genieten van de stilte om me heen. Met af en toe een tevreden blik op mijn frisse kozijnen.

Over Angela Groothuizen

Duizendpoot Angela Groothuizen is actrice, presentatrice, dagvoorzitter, zangeres, columnist, theatermaker, jurylid én bijzonder ambtenaar van de burgerlijke stand. Angela is geboren in Alkmaar, woont in Amsterdam en heeft twee dochters. Iedere dinsdag lees je Angela’s nieuwste column op margriet.nl/angela Je kunt Angela ook volgen op Instagram en op Twitter via @angelagroothuiz of @dollydotsofficial.