‘Waar bemoei jij je mee?’ gilt Mara door de telefoon. ‘En ja… ik heb gedronken. Want dat doe ik Rink!’

Vorige week: Rinke loopt met Marije en de kinderen door het bos en krijgt het opeens benauwd van de hele situatie.

Rinke staart naar het berichtje op haar telefoon. ‘Sorry… ik had er niet over moeten beginnen. Ik begrijp dat het voor jou ook moeilijk is. Zullen we samen nog een keer afspreken? Ik wil niet dat je denkt dat ik voor Kasper praat… liefs Marije.’

Hangende schouders

Veel kans om erover na te denken krijgt ze niet. Want Mara komt met Jeppe de kamer binnen. “Ik moet er vandoor,” zegt ze. En ze ziet aan het gezicht van haar vriendin dat ze niet wil gaan. Of beter: niet durft te gaan. “Heb je nog iets gevonden waar je terechtkunt?” vraagt Rinke. En Mara zegt dat ze een mail heeft gestuurd naar een hulpinstantie. Later deze week wordt ze gebeld voor een intake.
“Nou, de eerste stap is gezet. Ik ben trots op je. Ga nu maar snel, want dan ben je voor het donker in Groningen. En het gaat straks weer ijzelen.”
Met hangende schouders pakt Mara haar spullen. Rinke kijkt haar na als ze zonder om te kijken het erfpad af rijdt.

‘Waar bemoei jij je mee?!’

Als ze 's avonds alleen op de bank zit, twijfelt Rinke of ze Maud en Marie moet vertellen over het grote geheim van Mara. Straks komt ze thuis en trekt ze direct een fles wijn open. Stom dat ze dat niet heeft besproken. Wat is wijsheid? Snel tikt ze een berichtje in de groepsapp. ‘Hi dames, is het verloren kuiken al terug in het hok? Omhels haar maar even, ze kan wel wat warmte en liefde van jullie gebruiken.’
Nu ligt de bal weer bij Mara denkt Rinke en ze besluit vroeg naar bed te gaan. Morgen weer een drukke dag op de redactie.

Maar net als ze haar lamp uit doet, ziet ze haar scherm oplichten. Het is Mara. Of Rinke tijd heeft om te bellen. Het is dringend.
“Waar bemoei jij je mee?” gilt Mara door de telefoon.
“Maud dwong me zo’n beetje om het te vertellen toen ik thuiskwam. Je hebt geen idee in wat voor een bochten ik me heb moeten wringen om onder haar verhoor uit te komen. En ja… ik heb gedronken. Want dat doe ik Rink! Ik heb me al die tijd ingehouden omdat ik wist hoe boos je zou worden. Maar ik moet nu drinken. En jij houdt me niet tegen.”

Echte zorgen

Mara hangt boos op. Verslagen staart Rinke naar het scherm op haar telefoon. Waar komt dit nu vandaan? Ze bedoelde het juist goed. Waarom reageert haar vriendin zo heftig? Zo erg is het toch ook weer niet?
Haar telefoon piept. Een berichtje van Maud. ‘Rink… ik weet van de drank. We hebben het hier al een keer over gehad met Mara. We maken ons zorgen. Echt zorgen. Ik blijf nu bij haar en zorg dat ze geen alcohol meer drinkt. Alle flessen gaan hier de deur uit. Morgen bellen?’

Als Rinke de volgende ochtend wakker wordt, schrikt ze van alle gemiste oproepjes en berichten. ‘Mara is met spoed naar het ziekenhuis overgebracht.’ Ze leest alle berichten terug. Ze leest de paniek van Maud. En later die van Marie. Blijkbaar heeft Mara heel veel gedronken nadat de andere meiden zijn gaan slapen. Marie vond haar ’s ochtends vroeg in de badkamer. Bewusteloos. Met een grote hoofdwond. En bloed. Zo veel bloed.

Paniek

Ze belt Maud. Maar krijgt geen gehoor. Ze probeert Marie. Ook zij neemt niet op. Nu is Rinke in paniek. En ze belt de eerste die in haar op komt op. Haar vader. “Pap, kun je alsjeblieft naar me toe komen? Er is iets met Mara gebeurd.”

Volgende week: Wichard brengt Rinke naar Groningen waar ze door Maud en Marie worden opgewacht in het ziekenhuis.